Ik ben in de zwart-wit periode.
Niet door het weer, dat akelig vies en donker was, maar nu gelukkig licht en een snufje winters. We stonden op met een wit bepoederd / bekorreld dakterras en wit, dat is het nog steeds. Beneden was de wittigheid alweer weggesmolten maar hier wat hoger, houden we iets langer een winterlandschapje op ‘t terras. Best speciaal.
Anyway. Dat ik in een zwart-wit fase ben, is omdat ik oefen voor de cursus illustreren. Zo leuk, van alles ontdekken. Dat een kneedgum eigenlijk is om mee te tekenen, bijvoorbeeld. Je kneedt er een puntje aan en in een potloodtekening (ik werk graag met grafietstift en contépotlood momenteel) kun je dan met je kneedgummetje witte vlakken maken in de potloodstreken, waardoor je licht en schaduw krijgt in je tekening. Nooit geweten. En ook niet wat een doezelaar is; een papieren ‘potlood’ zonder kleur, waarmee je harde lijnen kunt blenden en verzachten.
Inspiratie
Momenteel ben ik bezig met potlood, grafietstift (mijn favoriet so far), houtskool, Oost-Indische inkt en de kroontjespen plus tekenen met de zwarte fineliner. Het werken in zwart wit hoort bij leervak 1.
Online volg ik het leerpad, en vink ik steeds onderdelen af. Maar als ik de dikke (papieren) werkboeken zie, dan heb ik nog heeeuuul veeeeuul onderdelen te gaan! En juist dat vind ik er fijn aan: stapje voor stapje steeds meer leren en uitproberen, daarbij je eigen stijl ontdekkend. Alles zonder druk en haast. Ik ben nog gewoon heel losjes aan het fröbelen en rommelen. Maar juist daarom plaats ik wel wat plaatjes hier: dit uitproberen zonder te resultaatgericht te zijn meteen, is zo lekker! Al is m’n husband de vormgever (hartstikke subjectief natuurlijk) nu al super enthousiast over mijn teken-fröbels. Lief he?! ;-).
Dat er voor mij een kleine extra drijfveer aan vastzit (t.z.t. simpele illustraties kunnen maken voor ons boekje) voelt dan wel weer goed. Dat geeft een prettig stokje achter de deur om tegen mezelf te zeggen: ‘hup, leegvegen die agenda vanmiddag en lekker rommelen en tekenen’. Het tekenen en experimenteren met materiaal, haalt me ook weg uit mijn hoofd, mooi extra voordeel.
Wij hebben ons heel lange tijd met onze creatieve projecten vooral gericht op andere mensen blijmaken en dat blijven we ook doen. Maar het is nu vooral tijd voor ruimte aan onszelf. Dingen doen die puur voor ons zijn. En dit voelt fijn.
Over fijne dingen doen en anderen blijmaken gesproken: intussen ben ik wel weer bezig met het bedenken van een menu voor mijn volgende avondje kook-project. Dat komt eind van de maand weer. Geur en smaak zijn, sinds dat suffe corona, nog steeds niet 100% terug maar wel grotendeels, gelukkig. Dus ik durf ‘t weer aan om te koken voor anderen. Ik voel de inspiratie en de kookzin ook weer opborrelen. En we zijn ook weer een kleine, bescheiden website voor mijn kookliefde aan ‘t maken.
Op ‘t bordje
Vandaag eten wij een heerlijk stamppotje van knolselderij, aardappel en appel (2/3 groente-fruit, 1/3 aardappel) met geraspte kaas erdoor een knapperig gebakken vega spekjes. Een fijn wintermaaltje en als je je ook houdt aan die 2/3 groente en 1/3 aardappel en de spekjes in olijfolie bakt, is het nog wat gezonder dan gewone stamppot met veel meer aardappel. De appel maakt het lekker friszoet en de kaas maakt het hartig en smeuïg (dat laatste woord herkent de spellingcontrole trouwens in eerste instantie niet, en dus wil die het veranderen in ‘smerig’, grapjas!). Wij maken het nog wat hartiger met sojasaus, ‘t liefst de Japanse. Dan wordt je stamppot lekker umami. Anyway. Eet ze!
Dat was ‘m weer.
Tot de volgende.
Kiki
