Geland!
En hoe.
Het gaat fantastisch met meneertje Freek, hij is zo dapper en stoer! Heeft ie van Dirk, z’n superbroer ?.
Hij is ook relaxt en speelt al, eet goed, heeft z’n poepjes en plasje al gedaan op de krant bij de voordeur (vannacht natuurlijk wel elke paar uurtjes eruit) en hij is zo heartmelting!
Het was fijn om gisteren met hem alleen thuis te zijn, we wilden meteen rust in de tent brengen voor Freek. We hingen de hele dag met hem op de bank, zodat hij in een veilig ‘holletje’ kon wennen aan ons. Dat lukte al heel snel. Vannacht in de bench op de slaapkamer (ook Freek blijft voor altijd gewoon bij ons boven slapen) ging het ook al zo super.
Vandaag komt vriendinnetje Annelies een dagje onze kant op en gaan we lekker knus in de zithoek hangen en Freek op het vloerkleed laten spelen als hij wil. Lies en ik gaan ook even naar Doesburg, terrasje hangen. Ik mag even weg van Dejan, ha! Dat is wel fijn want je komt in een blije en ook super intensieve bubbel met zo’n hondenbaby. Mijn nicht (daar kregen ze 5 dagen eerder hun puppy) zit er ook middenin, inclusief de gebroken nachten.
Hier thuis ben ik degene die de nachten doet, want ik hoor sneller als meneertje piept en moet plassen. En ik kan iets beter tegen gebroken nachten. Dejan neemt hem dan ‘s morgens vroeg mee naar beneden en dan kan ik nog een paar uur slapen. Zo ging het vannacht in elk geval goed, we zien wel hoe lang dat zo is.
Straks dus even lekker terrasje hangen met Lies. Fijn dat zij Freekje als eerste gaat zien, want zij was het ook die ons nieuwe moed inpraatte toen Dirk was overleden, en wij riepen: ‘Nooit meer een hond, het doet teveel pijn’. Maar dat zeggen, maakte de pijn bepaald niet minder want dan moet je ook nog eens een tijdperk afsluiten. Annelies overtuigde ons er al heel snel van dat wij juist echt hondenmensen zijn, dat we Dirk toch nooit echt zouden verliezen (wat ook klopt) en dat een hondje gewoon bij ons hoort. En we konden ons na een paar weken ook wel openzetten voor die gedachte en daar langzaam aan wennen, rouwend om onze Dirk. Die twee – het verdriet om Dirk en de gedachte dat dit lieve hondenleven niet hoefde te worden ‘afgesneden’ – konden daarna ook goed naast elkaar bestaan.
Ik ga weer weg uit mijn werkholletje en terug naar de kamer en onze baby, ha! We zijn zo bezig met de situatie hier… ? Alle indrukken, de alertheid en emoties rond Dirk. En we willen daarbij dat Freek geen slechte gewoontes aanleert. Zoals op Jasper afrennen. Dat doet ie dan nu al heel stoer, klein als ie is. En Jasper en Freek hebben al gesnuffeld aan elkaar zonder enig probleem. Maar Jasper is zo vredelievend, die trekt zich eerder boven terug dan dat ie een haal geeft aan Freek, als het hem teveel wordt. Dus onze regel is nu: Jasper bepaalt wanneer er contact is, Freek mag niet zomaar op hem af dribbelen (= stormen). Het lijkt te werken want Jasper blijft gezellig in de woonkamer, wat we heel fijn vinden.
We genieten nu al enorm van hoe Freek is, van het vertrouwen dat hij ons al geeft, van het verliefd zijn, knuffelen, die lieve kleine tandjes die doorkomen en die je dan ziet als hij gaapt, zo’n zacht roze bekkie met hele kleine witte tandjes, smelt, de hele dag smelt! Hieronder wat foto’s die ik eigenlijk gisteren had willen plaatsen al…
Tot heel gauw! ?
