Oef, wat een kloterig binnen-zit-weer zeg! Best lastig als je in bosgebied woont, een grote tuin hebt die aandacht wil en je graag (minimaal elke dag even) buiten bent.
Een bijpraat.
Wat die maartse herfst betreft: we hebben het ermee te doen en we hebben gelukkig een heerlijk huis, waar we nu flink doorwerken aan ons nieuwe boekje, potten thee zetten (we hebben een ‘theetijd’ – thee bleek het meest fijne drankje bij onze behoefte aan troost), en waar we weer eten aan tafel. Voor het eerst met z’n tweeën sinds Dirk is overleden. Eerder zaten we al wel met gasten aan tafel (zaterdag nog met vriendin Anette) en met de pleegkinders. Maar samen aan tafel eten, zonder Dirk op de grond tussen ons in met zijn eigen maaltje; we zagen er tegenop. Lange tijd hadden we behoefte aan gewoon maar met het bord op schoot bij de tv eten. En dan keken we Binnenste Buiten (volgens mij is dat zo liefdevol gemaakt…!). Nu wisselen we het af: aan tafel en op de bank. En dat is oké.
Alles bij elkaar gaat het goed. Er zijn soms nog steeds momenten (die hebben we allebei afwisselend) dat je het ineens weer niet kunt geloven: ‘Dirk dood…’. Maar bovenal is er een gevoel van Dirk-dankbaarheid en veel Dirkeliefs.
‘Neurospook’ update – de laatste!
Ik krijg steeds meer vragen over ‘neurospook’: ‘is ie definitief verjaagd?’.
Lief. En terecht dat er naar gevraagd wordt; het was nogal een aanwezige factor de afgelopen jaren, ook hier op mijn blog. Ik had me destijds ook voorgenomen om het succes van de operatie – er vanuit gaande dat deze poging 2 wel zou slagen – van de daken te schreeuwen en feest te vieren hier op mijn blog. Maar ‘er kwam iets tussen’ (…) en de afgelopen 2 maanden was ik te vol van alles dat gebeurd was met onze Dirk. Dat neurospook zich uitermate koest hield, was fijn maar kon me verder nou niet echt happy maken.
Inmiddels is de scherpste ‘Dirk-pijn’ verzacht, de lieve guitige herinneringen hebben het al overgenomen en wij worden zelfs al blij van wat puppy-actie. Dat laatste met het mooie motto: ‘een broer / zus voor Dirk die zijn feestje voor hem voortzet’. En ja, nu heb ik dus ook meer ruimte voor de enorme opluchting rond neurospook. Het is nu bovendien de fase waarin goed kan worden beoordeeld of de operatie geslaagd is.
Nou, dat is ie! Spook is stil.
Beter zelfs: neurospook bestaat niet meer. Op maandag 25 november 2018 is spook om 8 uur door neurochirurg Guus Beute vakkundig om zeep geholpen. Wat overgebleven is, dat zijn soms heel lichte, korte pijnscheutjes doordat die zenuw nog steeds wat aan het herstellen is van alle ‘ellende’ (2 jaar druk op de zenuw + een operatie waarbij veel gedaan is). Maar dat is niks vergeleken bij de aanvallen van het spook. Die waren niet te harden. Wat ik nu heel soms even voel langswaaien, is peanuts.
Ik moet eind deze maand bij de neurochirurg zijn om te kijken of er restverschijnselen zijn van de operatie (‘niet-aangeboren hersenletsel na een hersenoperatie’) en om te beoordelen of daar nog enige actie op gezet moet worden. Er zijn wel wat kleine obstakels rond ‘coordinatie en zichtveld’ en ja, als daar revalidatie-gerelateerd iets aan gedaan kan worden: prima, fijn. Maar als wordt gezegd dat het met een jaar geduld hebben ook weg is, kies ik daarvoor. Ikzelf denk dat het gewoon tijd nodig heeft.
Het belangrijkste is: spook is foetsie.
Dit jaar is zo ongelofelijk beroerd en droevig begonnen met Dirk die overleed. Maar gelukkig is neurospook niet meegereisd naar 2019 en ik hoop en vertrouw erop dat dit zo blijft.
Toen wij zondag 24 november naar Tilburg reisden voor de ziekenhuisopname moesten we vanaf Nijmegen met een bus verder reizen naar Oss, en vanaf daar konden we weer de trein pakken. De buschauffeur draaide vrij hard muziek via de radio, en op een gegeven moment hoorde ik een hit uit de jaren 80:
‘I can make you feel good’ van Shalamar (als je ‘m wil horen, klik op de link).
Ik vond de titel (de rest niet, alleen de titel) een toepasselijke voor mijn situatie die dagen. Reizend naar Tilburg met knikkende knietjes en klamme klauwtjes, maar ook met de goeie hoop dat operatiepoging 2 me dan wel iets goeds zou gaan brengen. Bij mijn ziekenhuisontslag 8 dagen later was dat al voorzichtig merkbaar. En nu 3,5 maand verder kan ik zeggen: ‘I feel good!’.
Die zondagavond voor de operatie, toen we terug waren van kennismaking op Intensive Care, ik in mijn bed lag en Dejan naar zijn B&B was, luisterde ik het nummer nog met de koptelefoon via Spotify, lekker hard. Het gaf me echt de stoere spirit die ik nodig had om de dag die kwam en waar ik best een beetje bang voor was, toch met goeie moed tegemoet te gaan. Fijn nummer dus, alleen al daardoor. Best een lekker retro geluid ook, niet? 😉
En daarmee sluit ik nu dan ook heel graag een heel akelig HOOFDstuk in dankbaarheid af. Fingertjes crossed toch ook wel even; het spook kan in theorie terugkomen. Maar de chirurg heeft in mijn geval zoveel extra’s gedaan dat ik daar niet bang voor ben. Alleen voor de zekerheid effe afkloppen.
Zo. Gedaan.
Ik ga er vanuit dat je op mijn blog nooit meer een update hoeft te lezen over het gruwelijke gedonder van een neurospook. Mocht er ‘herstel-technisch’ nog iets te melden zijn komende tijd dan zal ik dat zeker doen.
Maar ik zeg bij deze: CHEERS!! ???
Hieronder nog wat foto’s van de afgelopen herfstdagen, en wat ditjes en datjes. Zo werd Dejan m’n husband helemaal happy van het wasdroogrek dat vandaag bezorgd werd. Het droogrek onder de droogrekken, jaja… Onze droger is kapot en we besloten dat we geen nieuwe willen. Drogen aan de lucht is energie- en milieuvriendelijker. Nou heb ik makkelijk lullen, Dejan doet de was en alles rondom de was. Lucky me. Maar ook hij is helemaal voor een droger-vrije toekomst. Hij had alleen een voorwaarde: een goed droogrek. Dat heeft hij gevonden. Als een kind zo blij. En ik dus ook want ik kan daarmee mooi blijven ontsnappen aan de wasplicht. 😉
Zelf ben ik dan weer heel gelukkig met een theehoek in de woonkamer. Ik theeleut wat af momenteel en die hoek is daarom heel fijn. Dan zit ik met een kop thee in m’n handen op de bank te lezen (boek of tijdschift). Of Funda te kijken. Niet voor onszelf, ben je gek, wij zitten riant. Maar omdat ik gewoon niet hou van al die saaie, gladde instagram-woonplaatjes van duizend in een dozijn en juist op zoek ben naar huizen die nog iets eigens hebben. Iets dat je niet vaak meer tegenkomt. En als ik die dan spot, geniet ik. Van geweldig foute behangetjes, uitgesproken lelijke en toch ook weer mooie tegeltjes, schrootjes op de muren, oranje wasbakken, roze kozijnen en paarse deuren. En van m’n kop dampende thee. Manlief geniet met me mee, ook hij drinkt nu veel thee. Oh oh, lekkere theetuttebollen…
De foto bovenaan maakten we ooit voor ons Herfstboekje (2012) en aangezien het nu herfst is, kan ie prima.
Morgen een blogpost over onze kippetjes ???
Bis morgen!
