Een bijpraat-babbel.
Jasper was ruim 18 jaar in ons leven. Hij heeft al onze beestenkinders (vanaf dat wij samen waren) meegemaakt, op alledrie onze woonplekken (tot nu toe) gewoond met ons; hij was gewoon helemaal deel van ons leven. En nu is er alweer een week voorbij waarin Jasper er niet meer is. We vinden het zo gek zonder hem. Freek ook. Die is echt wel van slag en gaat regelmatig kijken in het washok/bijkeukentje, waar de kattenbak van Jasper stond. Dan kijkt Freek om ‘t hoekje, blijft even staan en loopt weer weg. Verder is hij meer onrustig en soms zelfs een tikkeltje onhandelbaar. We proberen zoveel mogelijk geduld met hem te houden en hem ook veel liefdevolle aandacht en de dagelijkse structuur te geven die hij kent. Arm ventje, ineens is ie zijn maatje kwijt. Ik heb wel de indruk dat Freek vandaag weer ietsjes meer rust begint te tonen.
Alledrie missen we Jasper. Ik mis het kroelen met ‘m heel erg. Z’n zachte vachtje, z’n lieve ogen, het geknor. Hij wilde nooit graag opgepakt worden, maar aaien en aandacht daar was hij dol op.
Vandaag is het suikerpotje gearriveerd waarin Jasper’s as komt. Zo lief: de naam van het potje -Jasper heet het- staat zelfs onderop. Daarom kochten we het.
Donderdagmorgen ga ik ‘hem’ ophalen bij het dierencrematorium. Ik neem dan de taxi en die wacht bij het crematorium op mij en dan gaan we weer naar huis, ‘samen met Jasper’. Zo voelt het toch een klein beetje: dat ik hem weer thuisbreng. We hebben een heel fijn gedenkplekje gemaakt in de woonkamer, met een klein pronkkastje als basis. Daarin zitten o.a. plukjes haar van Jasper, het bakje waar hij vlak voordat hij in slaap ging nog een liquid snack uit heeft gesmikkeld, zijn favoriete koekjes, droogbloemetjes. Bij het kastje staat ook ‘t potje met de as van onze lieve (hond) Dirk. Er staan kaarsjes en dus het potje dat Jasper z’n urn wordt. Fijn om dit plekje te maken. En ook heel melancholisch stemmend…
Effe weg
Donderdag begin van de middag -als ‘Jasper is geland’ op zijn plekje in huis- gaan we op minivakantie. Naar een lekker hotel, bij het bos (Veluwe). We hebben een hele mooie kamer geboekt met terras bij een prachtige tuin. We hadden eigenlijk geboekt voor volgende week maandag en dinsdag maar er staat nu al 33 graden op de weerkaarten voor dan. Als dat zo vroeg al verwacht wordt, dan wordt het in de meeste gevallen als puntje bij paaltje komt nog een slagje heter ook. Da’s niet lekker genieten van de Veluwe. Wij Willen Wandelen. Dat kunnen we Freek alleen al niet aandoen met die hitte. Dus we namen de gok en hebben onze boeking laten omzetten naar a.s. donderdag en vrijdag. Er is voor donderdag wel regen voorspeld maar veel liever zitten we te navigeren met de buienradar, dan helemaal niet naar buiten kunnen door de verzengende hitte. En vrijdag is het heerlijk, zoals het er nu naar uitziet. De kamer die wij graag wilden (en waar hondjes welkom zijn) is erg gewild bij anderen ook en dus hebben we de kans meteen gegrepen toen we zagen dat ie nog beschikbaar is voor donderdag.
Weerzien
We kennen die omgeving vrij goed omdat wij t/m 2012 vaak op midweek wandelvakantie ging naar dat deel van de Veluwe. Toen woonden we nog in Amersfoort, waar de omgeving ons niet dat echte vakantiegevoel gaf, dat de Veluwe wel bracht. Toen we uiteindelijk verhuisden van Amersfoort naar de Veluwezoom (in Dieren, bij het bos), waren die boswandelvakanties natuurlijk niet meer nodig. We liepen in Dieren soms dagelijks in het bos en zagen veel typische Veluwe bewoners zoals zwijnen.
Nu wonen we alweer 5 jaar in in Nijmegen, de allerfijnste stad die we ons konden wensen. En we wonen ook nog eens in bosrijk gebied. Maar toch missen we de Veluwse wandelingen af en toe wel. In de afgelopen jaren wilden wij Jasper, die al langer wat kwetsbaar was (o.a. doof en daardoor een beetje onzeker en onrustig als ie alleen was) niet meer een nacht alleen laten. En ja, nu kunnen we dus ineens wel weer zonder zorgen weg… Verdrietig en vrij tegelijk. We gaan de zonzijde van die situatie maar benutten en weer es struinen over de Veluwe.
Sterker nog: we hebben nu al zin om straks in de late herfst, als de kleuren op hun mooist zijn, na 13 jaar weer terug te gaan naar ‘ons’ bos-vakantie-park voor een midweekje logeren en wandelen op de Veluwe. Het is een fijn vakantiepark, waarbij de natuur heel erg de hoofdrol heeft. We kunnen bijna niet wachten om zo’n midweek weer te gaan doen. Al slaap ik echt veel beter in ons eigen bed, met mijn lastige lijf. Maar die paar nachten niet fijn slapen, heb ik er voor over, nu we ons geen zorgen meer hoeven te maken om Jaspertje.
Maar dat is dan en nu is nu. Het leven kan plotseling gekke wendingen nemen, weten we inmiddels een beetje te goed. Dus heel erg vooruitdenken heeft eigenlijk niet zoveel zin. Voor nu zijn we blij dat onze Jasper weer een beetje thuiskomt -in een abstractere vorm maar toch: er zit een sterk ‘zielsgevoel’ in voor ons. En we zijn ook blij dat we donderdag 2 dagen Veluwe-vakantie gaan vieren. Een voorafje, hopelijk, voor meer.
Intussen
zijn we wat voorbereidingen aan het doen voor troostboekje op de 4Daagse. We hadden een leuk overleg laatst weer. Zij willen ons blijven vasthouden, wij hen ook. Dit jaar willen wij niet weer 4 dagen lopen rondrennen op de Wedren, niet wetend waar we uitvallers vinden. We gaan nu alleen op donderdagmiddag en vrijdagmiddag op de Wedren staan met een soort portable plekje, om de boekjes die over zijn van vorig jaar uit te delen aan uitvallers maar ook aan doorlopers (die uitvallers kennen en een boekje kunnen geven). Dat doen we -is in het overleg afgesproken- in het 4Daagse tenue. Dat schijnt eervol te zijn, als je hun werkkleding aan mag. Tof natuurlijk. Ik persoonlijk maak me vooral zorgen om hoe belachelijk dat gaat staan bij mij, een strak t-shirt met mijn niet bepaald strakke lijf, oh oh… Maargoed, het is wel slim om meteen goed herkenbaar te zijn met die boekjes als: ‘van de organisatie’. Dat ze niet denken dat wij troostboekjes uitdelen als een of ander religieus gezelschap ofzo. We krijgen er ook een portable banner bij die we overal neer kunnen zetten. Die banner gaan we nu ontwerpen. Intussen is er net een ‘belly tray’ binnengekomen, bedoeld om om mijn middel te hangen en daar boekjes op te leggen. Een soort ‘traktatie dienblad’ dat je om hangt en waar lopers dan boekjes vanaf kunnen pakken. Die belly tray zie ik wel zitten. Dat vind ik een guitig ding. En ja, ‘genoeg belly voor de tray’ hoor, bij deze dame haha! Ik vind het een leuke manier om onze papieren boekjes nog te hergebruiken en een beetje ludiek uit te delen. En twee middagen Wedren-hectiek, heerlijk. Niet 4 dagen.
Voor volgend jaar hebben wij geadviseerd dat we alleen een digitaal boekje gaan maken. Logistiek is dat veel handiger en we hebben dan nog meer speelruimte om het te actualiseren. Dat zien ze bij de 4Daagse ook helemaal zitten, dus we gaan lekker verder met samen iets nieuws maken, volgend jaar. Vanaf januari weer rond de 4Daagse-tafel om daarover te brainstormen met elkaar. Fijn om met ze door te gaan. Wij reizen in het algemeen ook altijd graag weer door naar andere projecten en clubjes om iets kleins en fijns toe te voegen, maar de 4Daagse voelt speciaal voor ons als organisatie. We hebben een hele goeie klik met Babs van Communicatie (en met de anderen ook een prima klik) en we vinden het superleuk om daar iets te mogen blijven toevoegen. Klein en fijn, precies waar wij thuis in zijn.
Momenteel zijn we trouwens ook heel geïnspireerd bezig met het maken van 4 jubileum-placemats voor eetcafe de Plak. Boekjes voor de 4Daagse, placemats voor de Plak; hoeveel Nijmeegser willen we ‘t hebben. Maakt ons blij.
Nu is nu
Ik besef wel hoe tussen de 4Daagse van vorig jaar (met het troostboekje als spannend, nieuw project voor ons) en de 4Daagse van nu, een jaar zit vol met wendingen die we niet snel vergeten… Het leven kan bochten nemen die je soms helemaal niet aan ziet komen. De dood van Jasper wel, die was niet zo heel onverwacht gezien zijn mooie leeftijd. Maar het heeft gewoon flinke impact als je beestenkindje doodgaat. En de ziekte en behandeltijd van Dejan afgelopen najaar en winter; daar hadden we vorig jaar tijdens de 4Daagse nog geen weet van. Blissfully unaware . En dan ineens, bam, was het er. Gelukkig gaat het goed!
Ja jongens…het enige dat je aan het eind van de dag weet, is wat vandaag je heeft gebracht. Dat hele ‘morgen’ is nog opgerold. Iets met leven in het nu… Fucking cliché, maar gewoon hartstikke waar.
Fijne avond.
Kiki
