We waren vandaag weer in ons sprookjeswoud en daar koekeloerden we binnen in een bijzonder boshuis.
Eerst zagen we al een piepkleine boshut, waarschijnlijk bedoeld voor jagers, wij fantaseerden liever dat het een hutje is om te schuilen als het regent en sneeuwt. En om zachtjes verscholen naar ontmoetingen tussen oneindig veel herten en hertjes te kunnen kijken, en je te verwonderen over hoe intens goudkleurig ze zijn. Net zo goudbruin als de herfst.
Daarna kwamen we bij een houten boshuis. Dat lag er verlaten bij maar toen we naar binnen gluurden door de raampjes, zagen we wel een tafel en stoelen, en kaarsen op tafel.
En toen we iets beter keken, zagen we nog veel meer..
Dat was heel speciaal.
Onderweg naar huis schemerde het al een beetje. Omdat het wintertijd is (joehoe!), waren de mensen al thuis in hun huizen, zagen we veel lieve lichtjes branden met her en der zelfs kaarsen aan. En dat op de maandag.
Thuisgekomen staken ook wij de kaarsjes aan (foto boven) en werden we verrast door het luide geroep van een bosuil. Zo dichtbij; waarschijnlijk zat de uil in de takken tegenover onze stadse boshut. Onze dag kon niet meer stuk, dat snap je.
Stiekem hopen we dat ie zometeen nog even langs ons slaapkamerraam zoeft. Misschien was het wel de uil uit het boshuis, en is ie ons achterna gevlogen, wie zal ‘t weten.
Een tikkeltje wonderlijke herfstdag was het in elk geval wel.
Vanuit Nijmegen een goeie nacht gewenst.
Dejan en Kiki
