Vrijdag 29 mei 2020
Zo hé, nu hebben wij ineens 2 huizen!
Voor een maandje maar hoor. Ben je gek, zo rijk zijn we niet. Nou ja…we zijn natuurlijk wel hartstikke rijk, maar dan op een andere manier.
Vandaag kregen we de sleutel van ons appartement in Nijmegen. De boomhut, zo noemen we het, ha! What a place… Als je het gebouw vanaf de grond van buiten ziet, is het een beetje saai. Het ligt wel heel leuk, maar je zou niet vermoeden wat voor een heerlijk dakterras-paradijs zich daar bovenin op de 5e bevindt…
Linksonder: zicht vanuit de keuken op het dakterras.
Verhuizing
We verhuizen op dinsdag 23 juni. En heel fijn: toch in een dag! Ze komen al om 6 uur ‘s morgens en het zal een lange dag worden (omdat ze met minder personeel moeten werken vanwege de corona maatregelen) maar het gaat alsnog in een dag lukken zei Gerard van UTS Verkroost, het verhuisbedrijf dat ons van Dieren naar Nijmegen brengt.
Woensdag komen ze de verhuisdozen brengen en kan het inpakken echt beginnen. Tot die tijd, zijn we aan het regelen. En dat loopt wonderbaarlijk soepel… We zijn allebei lekker op dreef en kunnen al heel wat zaken afstrepen. Dejan heeft (net als bij onze verhuizing naar Dieren in 2013) een verhuis-plan-kalender gemaakt die in de gang hangt, waarop we van alles kunnen invullen en afstrepen. Lekker hoor, afstrepen!
Vandaag
Reed ik dus weer met Martine naar Nijmegen, om de sleutel overhandigd te krijgen, het huurcontracht in te leveren en een beetje rond te hangen in het appartement. Martine ging boodschappen doen voor haar restaurantje, ik ging de boomhut een beetje poetsen. Daarna hebben we samen nog wat behang staan wegtrekken, Martine hing een gordijn op in de keuken en ik probeerde zoveel mogelijk plekken nog met een schoonmaakdoekie langs te gaan. We gaan nog wel iemand vragen om het appartement even echt wat beter te poetsen want wat ik heb bereikt vandaag, is eigenlijk maar heel weinig. Oh oh, ik ben geen poetstalent!
Ik had al van alles mee naar het appartement. Pakjes sap voor de klussers straks, koeken, briefjes, een stoeltje, schoonmaakspullen, koffie, thee, een pannetje om water in te koken, een goeie werklamp.
Toen ik op het stoeltje bij het raam ging zitten, was het uitzicht -heel veel boomtoppen en heel veel blauwe lucht (met weer wat meer vliegtuigstrepen)- echt een droom…
Raar
Wat vandaag trouwens heel duidelijk voelbaar was, dat is het niet-meer-handen-schudden-syndroom. De medewerker van de woningcorporatie een hand geven kon natuurlijk niet en dinsdag ook niet. Heel raar! En toen we op de terugweg even bij een winkel langsgingen waar Martine spulletjes koopt voor haar restaurant, en bevriend is met de eigenaren, was het zo normaal geweest even een hand te geven aan die mensen. Kon niet. Dat was ook zo raar. Met de meneer van de winkel heb ik wel leuk gekletst even (ik bleef buiten, leek me toch veiliger dan de winkel binnengaan) en dat compenseert dan die rare start van ‘ja, hoe begroet ik nou dan?’. Maar met de winkelmevrouw was het akward.
Nieuwe tijden, nieuwe vormen vinden. Da’s wel even zoeken, bleek vandaag.
Maar het was een goeie dag, het was fijn om weer even in het appartement te zijn, en het is nu echt van ons! Er staan nu dus ook spulletjes van ons.
Hieronder nog wat foto’s van vandaag.
Dirk…
onze lieve hond Dirk, die 1,5 jaar geleden overleed, hebben we bij ons in de tuin begraven. Maar wij willen het kistje met Dirk erin niet hier achterlaten. Niet voor onszelf en ook niet voor de nieuwe bewoner(s). En dus wordt Dirk volgende week vrijdag in de vroege morgen opgegraven. Door de hoveniers die ook zijn grafje gegraven hebben, en die dat toen heel liefdevol deden.
Daarna (ook die ochtend) wordt het kistje met Dirk opgehaald door het dierencrematorium. Daar wordt Dirk dan gecremeerd, de as van Dirk komt in een urn, en die verhuist met ons mee naar Nijmegen.
Voelt liefdevol en goed zo. We hadden even tijd nodig om te beseffen wat hierin het meest kloppend is voor ons, maar dat is heel duidelijk deze actie. Lieve Dirk…
Klussen
We kunnen niet echt uitgebreid klussen in het appartement. Nou is het fijne dat de vloer in de woonkamer, keuken en een van de twee slaapkamers prima is (beetje ‘Mediterraans’, steen) en verder is de keuken gloednieuw en de badkamer en wc net zo. Dat zijn echt heerlijke ruimtes! Er zit ook nog een bijkeuken naast de keuken, super. Een van de twee slaapkamers moet wel heel nodig geverfd en heeft geen vloerbedekking. De rest gaan we gaandeweg verven, zodra we er wonen. Stap voor stap.
Wijzelf kunnen niet echt makkelijk naar Nijmegen, want reizen met OV is niet erg slim nu. En er zijn ook niet veel mensen die net als wij in een soort thuisisolatie zitten en bij wie we dus redelijk veilig in de auto kunnen stappen (met mondkapjes en ventilatie). Vriendin Martine wel. Zij gaat alleen binnenkort weer open met haar restaurantje en is vanaf dan zo gevaarlijk als de pest, ha! Neehoor, maar toch willen we super voorzichtig blijven. Gelukkig kon Martine vandaag nog ‘veilig’ rijden om samen weer naar Nijmegen te gaan. Het was een heel avontuur zo: 3 keer die kant op. Fijn om dat met haar te hebben gedaan.
Als we verhuizen, gaat Robert (de corrector van onze boekjes, die zelf ook nog behoorlijk ‘corona-veilig’ kan functioneren momenteel) ons naar Nijmegen brengen. Dat wil zeggen: mijn lieve husband gaat op de Vespa en ik rij met onze 3 beestenkindjes mee met Robert.
Dus de vraag: ‘Onze spullen komen er wel, maar hoe komen wij zelf in Nijmegen?’ is ook opgelost, super!
Kennissen uit Dieren, Annelies en Maurits, gaan met z’n tweeën naar Nijmegen om de slaapkamer te verven, wat ook fantastisch is! Niet lang daarna komt er een vloerbedekkingszaak om tapijt te leggen in de slaapkamer. En vrienden Annelies en Pavel gaan ook een keer met z’n tweeën klussen in ons appartement, waar we ook weer heel blij mee zijn.
Kortom: we krijgen op diverse vlakken fantastische ‘corona-veilige’ verhuishulp!
Dankbaar
Dat ons appartement er zo prettig bij ligt -veel nieuw en opgeknapt- hebben we te danken aan Joop, de vorige bewoner. Die was van plan nog jarenlang te genieten van zijn prachtstek. Maar hij kreeg een auto-ongeluk, lag 2 maanden in coma en overleed eind 2019.
Dat verhaal (verteld door de medewerker van de woningcorporatie) raakte me en ik liep vandaag ook een beetje verstild door het appartement.
Wij gaan dan ook op de eerste avond dat we er wonen een kaarsje voor hem branden. Op het dakterras. En dan hoop ik dat Joop, ook al hebben we hem niet gekend, ‘weet’ dat de liefde die hij in zijn stekkie heeft gestoken nu in grote dankbaarheid gezien, gekoesterd en benut zal worden.
Zoals ik stiekem ook hoop dat alle liefde die wij in ons Huisje Boslust hebben gestopt (en dat was veel!) ook anderen weer blij maakt.
Gek…
We krijgen liefdevolle reacties op ons verhuisnieuwtje, zo steunend! Dat geeft een duwtje in je rug. Want het blijft ook wel slikken. Het besef dat we onze woondroom van 2013 (en de verwachting dat we hier heel erg lang onbezorgd van huis, tuin en bos zouden genieten) nu al gaan opgeven. We hadden in 2013 ook niet voorzien dat er 2 hersenoperaties aan zouden komen… Gelukkig is dat goed gegaan, maar ik heb wel een jas uitgetrokken. En de reuma heeft terrein gewonnen (terwijl lullig genoeg die operaties in mijn hoofd juist ook door een reuma-gelinkt probleem nodig waren). Het is allemaal anders gelopen, afgelopen jaren.
En toch: wij hadden dit leven in Dieren never nooit willen missen!
Ik nu kijk ik om me heen in ons huis, en denk ik: jee, straks is het niet meer ons huis. Dan is het een herinnering. En ook de zwijntjes, Willem het edelhert, de bosuilen die ‘s avonds roepen (dat schijnt trouwens op de nieuwe plek ook te kunnen gebeuren, joehoe!), paddenstoelen zoeken, het was allemaal zo typisch Dieren…
Een troost: op het bosterrein van de appartementenblokken, staan meerdere tamme kastanjebomen. Met eetbaar lekkers dus! En ze bloeien al volop, dus in het najaar kunnen wij zo hup! bij ons voor de deur kastanjes rapen. Heerlijk.
Maar ik ga ons dierbare thuis hier in Dieren zeker weten missen en dat voel ik nu al. En dat doet wel pijn. Tegelijkertijd is het oke, het hoort erbij. Er komt iets voor terug dat Dejan en mij ook weer heel dierbaar zal zijn. Ook dat voel ik nu al en Dejan ook. Daarom gaan we ook zo als een speer, met dat verhuis-voorbereiden. We voelen waarvoor we het doen en dat voelt heel goed en kloppend.
Nijmegen, tante Boslust komt weer ‘thuis’!
Samen met Meneer Boslust & de Boslustjes. ?
En nu: lekker weekend, lekker niks… Huh, ja voor jou misschien! Hier moeten we door met van alles. Voor het goede doel. Onderaan nog een foto.
Ciao, tot gauw.
Kiki
