Vrijdag 18 okt. 2019
Bij de post vandaag: een jurkje dat ik besteld had en de proefdruk van ons nieuwe boekje. Bloemetjes en blaadjes, blije post dus.
Het werd vandaag maar weer eens duidelijk voor ons dat het goed is om bij elk boekje een proefdruk te laten maken en nooit 100% te vertrouwen op wat wij op de computer ontwerpen. Want vandaag bleek dat de kleuren van het boekje veel beter uitkomen op wit papier dan op het ongebleekte ‘biotop’ dat wij meestal gebruiken. We laten voor de proefdruk altijd afdrukken op die twee soorten papier. Meestal blijkt de ongebleekte biotop de winnaar te zijn. Maar ons goudboekje komt veel beter uit op wit. En zal dus op het witte papier gedrukt worden. Dat is ook gerecycled papier trouwens maar dan wel gebleekt. Ergens wel jammer, maar voor deze ene keer ‘mag het’.
Het bloemenjurkje dat door de brievenbus viel, was in de opruiming. Het is een zomerjurkje van King Louie (mijn vaste merk). Maar ik ga het jurkje juist deze herfst en winter dragen, je bent eigenwijs of je bent het niet, ha! Met een maillot (daar heb ik er ook 4 extra van gekocht), korte laarsjes en een vestje (ook daarvan 3 nieuwe) wordt het dan een vrolijk gedoetje. Blij mee.
En dan dit…
Op mijn blog is geen reactiemogelijkheid. Laatst gaf een lezer aan dat ze dit jammer vindt omdat ze graag haar enthousiasme over mijn blog kwijt wil. Dat snap ik en vond ik ook heel lief om te lezen. Ook als je kritisch over iets bent, zou het natuurlijk fijn zijn als je dat kwijt kan onderaan een bericht.
Maar ik heb bewust geen reactieruimte op advies (ooit) van een docent creatief schrijven, en ook gebaseerd op heel erg nare dingen die ik soms op andere persoonlijke blogs zie gebeuren bij de reacties. We leven in een tijd dat je mening ventileren (lees: soms ook je gal spuwen) dagelijks gebruik is geworden. Ook ik heb die neiging wel eens. Dan ben ik weer kwaad over maatschappelijke issues zoals zo’n gezin dat zich jarenlang ongezien kan opsluiten, en gooi ik dat eruit op mijn facebook. Om het bericht een paar minuten later dan toch maar te verwijderen omdat ik mezelf dan te impulsief vond en niet het gevoel heb dat ik iets waardevols toevoeg met mijn boze, te ongenuanceerde bericht. Het ventileren van meningen, staat denk ik deels symbool voor een gevoel van onmacht. Maar het kan soms eerder bijdragen aan meer frustratie en onmacht, dan dat het bijdraagt aan verbinding en verbetering.
Een ander probleem bij persoonlijke blogs, is dat er altijd mensen bij zijn die een positief bericht, heel negatief interpreteren. Ik zie dat dus aan de lopende band gebeuren bij andere persoonlijke ‘leefstijlblogs’. Op een bak-blog is die kans veel kleiner, je kunt moeilijk verbitterd reageren op een cakerecept. Maar wordt het wat persoonlijker, dan word jouw materiaal sneller voer voor zure tiepjes.
Ik blog om te schrijven. En ik weet, gezien het feit dat ik een aantal steeds terugkomende bezoekers heb en ook door de berichten die ik regelmatig per e-mail of facebook-prive-chat ontvang, dat mijn blog de moeite van het bezoeken waard kan zijn. Er staat hier niks spectaculairs, niks wereldschokkends, niks vernieuwends en niks dat jij als lezer niet allang wist waarschijnlijk. Maar mijn blog is mijn kleine platform, mijn kleine plekkie waar ik kan verspreiden wat ik de moeite van het verspreiden waard vind. Ik vind het fijn om momenten vast te leggen, om eerlijk te zijn, om het vervreemdende dat ik in het leven en onze maatschappij ervaar, voor mezelf tegen te gaan door te delen wat mooi is maar ook wat moeilijk is. Ik probeer warmte te stoppen in mijn blog.
Ik schrijf, jij leest. Ik bepaal zelf over wat ik schrijf, daar heb jij geen bemoeienis mee, en jij bepaalt zelf wat van mijn schrijfsels vindt en wat je er voor jezelf wel of niet mee wilt doen. En daar heb ik dan weer geen zak mee te maken. Zo zijn we allebei vrij en blij. Ik zie dat sommige bloggers zich laten intimideren door vervelende reacties, en dat zou mij denk ik ook gebeuren. Dat wil ik niet. Als je wil reageren op mijn blogberichten, zul je moeite moeten doen en mij een mailtje moeten sturen.
Vaak krijg ik leuke, lieve en soms ook inspirerende of uitdagende persoonlijke reacties op mijn blog. Doordat je dan reageert via mail bijvoorbeeld, wordt jouw reactie op mijn blog alleen door mij gelezen en is hij niet openbaar. En dat maakt dat de reacties vaak veel persoonlijker, eerlijker en echter zijn. Er ontstaat soms een soort liefdevolle ‘briefwisseling’ over het leven, over hoe je erin staat, over hoe je met dingen omgaat. Voor mij is dat veel meer waard dan snel even reageren onder een blog. Een keer maar, kreeg ik een bittere reactie op een heel persoonlijk blogbericht (over mijn dankbaarheid dat wij tijd en ademruimte hebben om de dingen met aandacht te doen, op dat moment was dat Freek grootbrengen die toen nog heel klein was). Dat bericht verbijsterde mij wel, maar door het er even heel eerlijk over te hebben met de mensen die dichtbij staan en mij goed kennen, kon ik het al heel snel parkeren en ook mijn acties ondernemen om mezelf wat beter af te schermen tegen de bitterheid of de gefrustreerdheid van een ander.
Huisje boompje beestje…
Blogvragen die ik de laatste tijd af en toe krijg, gaan over ons huis. Laatst schreef iemand mij: ‘Je hebt zo’n mooie sfeer in je huis, kan je daar niet eens iets over schrijven, hoe pak jij het aan en waar koop je de spullen voor in je huis?’. Ik gloeide van verlegenheid en vond het een heel mooi compliment, dat heb ik haar ook geantwoord. Maar ik doe er liever niet iets mee op mijn blog. Net als dat ik vragen van familie en vrienden ‘kan je niet eens bij ons in huis komen adviseren?’ laat liggen. Want nee, dat kan ik niet.
Wat ik bij ons thuis doe, samen met Dejan, is zo persoonlijk en zo gebaseerd op mijn eigen gevoel en niet op ‘kennis’, dat kan ik niet uitleggen in ‘adviezen’ en ook niet met een woonwinkel-boodschappenlijstje. Dan zou ik trouwens helemaal de verkeerde dingen adviseren, ha! Waar ik alleen WEL een lans voor wil breken is: follow your heart. Wat raakt jou? Vogel dat uit, zoek naar wat het is en hoe je het kan omarmen in concrete dingen.
Ons huis is ons thuis. En ik vind het super als mensen binnenkomen en instant blij worden. Mijn nicht Mia kwam een tijd geleden lunchen, stapte binnen en zei zoiets als: ‘wauw, die sfeer!’. Dat maakt me blij. Dat wij voor onszelf een warm thuis hebben, is onze prioriteit. En als een ander dan een warm, welkom huis binnenstapt bij ons, dan vind ik dat een heel fijne bonus.
Maar ik kan en zal er op mijn blog geen ‘ding’ van maken als in: ‘zo doe ik dat, en zo kun jij dat ook doen’. Dan moet je naar instagram gaan. Ik kan alleen met volle overtuiging zeggen: Volg je hart en luister ernaar. Zoveel als je kan. Dan komt het altijd goed, wedden…?
Straks nog een herfstbloemen-blogje om het weekend in te luiden, dus:
zie joe zoen! ?