Slava, lentegroen, controle
Prachtig is het nu buiten he?! Overal bloesems, bloemetjes, geurtjes. Zoet, zacht en zalig, het feestje van de lente.
Wij vierden zaterdag ook een feestje: Slava, een familiefeestdag van Dejan z’n Servische roots. Hier, hier en hier vind je uitleg daarvan in eerdere blogberichten. We hadden een dierbare gast te eten die toevallig deze zomer zelf naar Servië gaat – Belgrado e.o. voor een festival. Dejan kookte een Servische maaltijd.
Poor mans food
Normaal is het de bedoeling dat je met Slava je gasten allerlei feestelijks, eten en drinken in overvloed aanbiedt. Wij hadden zaterdag juist eten op tafel uit de ‘arme mensen keuken’. Een heel simpel gerecht met daarna een heerlijke toet. Omdat we dat zo lekker vinden. Dus we hebben ons niet gehouden aan de tradities maar wel stilgestaan bij die tradities en erover verteld aan Maartje, wat heel leuk was. We maakten samen ook een aantal keer Slava mee in Servië en dat was heel speciaal.
▲Om Slava te vieren reden we zaterdag naar de Hortus Nijmegen (bij Radboud) om lelietjes van dalen te vinden. Zie verderop.
We waren trouwens ook wel eens in de zomer daar (in de dorpen waar familie woont) en dat was mooi, maar ook pittig. Bloody hot, 40 graden was normaal. We verbleven bij Dejan z’n tante middenin een pruimenboomgaard waar het stikte van de hoornaars (moet je net mij hebben met mijn wespen gruwel). Alle insecten zijn er groter, luider en enger dan hier, haha! En bij alle familie waar we langsgingen moesten we volgens goed gebruik, slivovitsj drinken (zelfgemaakte pruimenlikeur) in die hitte, oh joh…
En tegelijkertijd was het heel fijn om er te zijn. Niet alleen warm in temperatuur maar ook als in: hoe mensen met elkaar (en ons) omgaan. Iedereen staat voor elkaar klaar, mensen in zo’n dorp doen alles samen, in harmonie. Boeren hebben daar geen megastallen maar gewoon 2,3, of 4 koeien, die de ruimte hebben en veel buiten zijn. Ze leven van pruimenboomgaarden, maken van de koeienmelk kaas en ijs en hebben er nog een kleine baan bij, om voldoende in levensonderhoud te kunnen voorzien. Ze zijn niet materieel rijk maar wel in de verbinding die ze voelen met elkaar. En in leven met de natuur. Genoeg is daar gewoon: genoeg.
Wij zouden desondanks niet in Servië willen wonen. Alleen al niet om de gezondheidszorg die in Nederland beter en goed bereikbaar is. We hebben het goed in ons land. Maar wij proberen wel die simpele tevredenheid van de Servische familie in de boerendorpen daar, als inspiratiebron vast te houden.
Het nieuws van afgelopen week -met twee schietpartijen na elkaar en dodelijke slachtoffers- verraste ons wel. Een schietpartij gebeurde bij de stad waar Dejan z’n tante woont. Heel veel mensen hebben er wapens maar gelukkig komen die schietpartijen bijna nooit voor en is de Servische overheid kordaat in het aanpakken van wat er nu gebeurd is. We volgen het nieuws met lichtelijk bezorgde belangstelling.
Twee culturen in één liefdevol huis; het blijft rijkdom. Onze rijkdom. We hopen dat de inspiratie die de familie in Dejan z’n moederland ons brengt -de kunst om intens gelukkig te kunnen zijn met simpel- ons altijd zal blijven voeden. Letterlijk en figuurlijk.
▲Beloning vandaag: lopend van ziekenhuis naar huis, struinen door ‘t felgroene Goffert-bos (vlakbij bij huis). Daarna heerlijk eten!
Weer een beetje spannend
Vandaag had ik weer een controle in Radboud (omdat ik vorig baarmoederhalskanker heb gehad) en dat was weer even ‘een momentje’. Er werd ook een echo gemaakt van mijn buik en van de klieren in dat gebied. Ondanks de ‘torenhoge geneeskansen’ (zoals mijn arts dat zegt), blijft het spannend (lees: gewoon heel eng) elke keer weer. Maar: alles zag er weer heel goed uit vandaag! De arts was zo vol goeie moed, dat ze zei: “Kiki, we gaan de controles vanaf nu op elke 4 maanden zetten i.p.v. elke 3 maanden, dus dan zie jij mij lekker pas na de zomer weer”. Zo fijn! Ik had die stap nog niet zien aankomen, het is een heerlijke opsteker.
Ik was wel wat gewend aan fysieke trouble met mijn lastige lijf. Maar kanker krijgen is -en dat hoor je heel vaak- echt het meest creapy dat je kan overkomen aan ziekte. Het is giga intimiderend en heeft enorme impact. Je hebt simpelweg een dodelijke ziekte die wat behandeling betreft, een bak agressie vraagt om gestopt te worden. En ‘t heeft lange tijd nodig (vaak jaren begreep ik) om weer vertrouwen in de toekomst te durven hebben. Daar kan ik mij nu (helaas) alles bij voorstellen. Maar deze controle van vandaag was een kleine mijlpaal en een heel fijn duwtje in de goede richting. Dejan en ik voelden allebei meteen hoeveel dat voor ons betekent.
We hadden zin om ‘t een beetje te vieren en hebben vanavond een lekkere hap laten bezorgen door De pizzabakkers /Pizza & Prosecco. Dat was smullen. Een fantastisch voorafje (gegrilde andijvie met ansjovis en van alles er doorheen), fantastische pizza’s, een salade van venkel, rucola, citroendressing en de meest goddelijke tiramisu na. Aanrader. Veel beter dan een pizza laten komen van Domino’s ofzo (jakkiebah!).
Ik sluit maar es af, er staan 2 glaasjes ijskoude limoncello op ons te wachten. Wij gaan even klinken op vandaag, op de Servische roots en op fris lentegroen. Proost!
Fijne avond.
Kiki
Foto’s
Bovenaan en midden: Lelietje van Dalen. Het bloempje dat bloeit rond Slava op 6 mei en daarom de ‘familiebloem’ is. Ze zaten destijds ook in mijn trouwboeket, net als rozemarijn, dat in Servië een symbolische betekenis heeft. Mijn schoonmoeder was daar heel erg blij mee (ik ook, haha!). We waren zaterdag in de Hortus Nijmegen om Lelietjes van Dalen te vinden. Ze waren net open en roken al heerlijk. Ook in ons park staan ze, maar wel moeilijk te bereiken. Over een paar dagen zijn ze zover open dat we ze ook op afstand kunnen ruiken.
Hieronder:
Het was fijn om weer in de Hortus te zijn! Met prachtige, nog opgerolde varens en de rotstuin met kabbelend beekje weer volop groen.
En verder was ‘t deze week…
▼Het is een lente met veel regen. Maar oh, die momenten waarop begin van de avond de zon toch nog even binnenglipt; zo fijn!
