Maandag 12 augustus 2019
Zo, de nieuwe week is begonnen.
En wij van Boslust starten met een nieuw ‘systeem’ voor de dag-weekplanning (in het volgende bericht een ‘mijmer’ daarover), ik maak een nieuw menu voor de eetkeet, seizoen 3 (en kookproject seizoen 10!), we gaan vandaag beginnen met ons nieuwe boekje (ons 1e werkoverlegje weer) en de nieuwe gordijnen hangen.
Wie hier binnenstapt, zal niet meteen denken: ‘he, er hangt iets anders voor het raam’ maar wijzelf genieten ervan. De ‘krijgertjes’ die ik geverfd had waren niet echt mooi meer (vooral door dat verven van mij), deze nieuwe gordijnen zijn dat wel. Doordat het fluweel is, zijn ze elke keer weer anders, het licht speelt ermee. Fijne aanwinst. Ik krijg zin in het najaar en de winter ook, door die lekkere zachte gordijnen. Die, als ze dicht zijn, de cocoon-flow (die wij toch al best sterk hebben samen) enorm uitnodigen. Ons huis is een heerlijk warme, en toch ademende jas voor de kou ‘daarbuiten’.
Zaterdag gaan we met vrienden de keuken-details afmaken (en onze gezellige ‘nephaard’ weer ophangen + meer klussen doen), dan komt eind van de maand (als het goed is) de hovenier de achtertuin flink aanpassen en dan gaan mijn mooie husband en ik es fijn achteroverleunen en (een tijdje) gewoon alleen nog maar genieten van ons (t)huis.
‘Huh, dat lukt d’r nooit, achteroverleunen’, zullen sommigen nu (terecht) denken. Maar de afgelopen mislukte -en toch ook weer heel waardevolle- vakantieperiode, heeft mij geleerd om precies dàt te doen: achteroverleunen. En loslaten. Ik kreeg een spoedcursus, ha!
Nou ja. Hier onze mooie nieuwe, fluwelen gordijnen. Een lekkere luxe voor ons. Op de onderste foto zit Freek trouwens te wachten op het avondeten. Hij heeft het ritueel van Dirk ‘overgenomen’: zodra we gaan koken, wacht Freek bij de tafel op zijn hondenhap. Dierbaar deja-vu…
Zutphen
Het blijft een prachtige stad, ik was er vrijdag met mijn nicht Mia, om de gordijnen op te halen en een bakkie te doen. We zagen een nieuw adresje met een fantastische terrastuin. Maar het was prutweer en we vonden binnen totaal niet overeenkomen met buiten, en zijn doorgelopen naar van Rossum koffie. Waar het gewoon altijd goed is.
Ik geniet, sinds wij in een natuurdorp wonen, extra intens van een bezoekje aan de stad. Welke stad dan ook. En Zutphen is zo lekker relaxt, net als Doesburg. Op de linkerfoto mijn nicht Mia in Zutphen vrijdag.
Werkhok
Nu we de draad van het normale leven weer steeds meer oppakken, heb ik ook weer zin om in mijn werkhokkie te gaan zitten. Het is een fijn plekkie! Ik zit er nu ook te schrijven, en ben er nog steeds heel happy mee. Laatst kocht ik bij Ikea de uillamp die ik al 4 Ikea-bezoeken lang wist te weerstaan (foto bovenaan). Maar deze keer moest ie mee, voor in mijn hok. Daar is ie helemaal thuis.
Beestje(s) Boslust
Kippetje Fiep gaat goed! Daar werd laatst heel lief naar gevraagd: of ze het redt, zo zonder haar zus. Ze redt het zonder zussie, ook omdat ze ‘s nachts naar binnen mag en in de werkkamer in een konijnenren met lekker zacht hooi mag dutten. In haar uppie buiten zijn ‘s nachts (met alles dat er rondkruipt in de tuin) is eng voor haar, zo in haar eentje, ook al heeft ze een veilig nachthok. Ze moeten met z’n tweeën zijn, alleen al om hun ‘waarschuwingssysteem’ in tact te houden. Nu zit ze dus veilig binnen en houdt poezenlieverd Jasper haar gezelschap. Een andere vorm van broederschap, ha!
Overdag hangt ze buiten rond op het terras en bemoeit ze zich met onze gesprekken, ze reageert op onze stemmen, erg gezellig! Komt er een kat uit de buurt onze tuin in, dan waarschuwt ze ons en jagen we ‘m weg. Ook Jasper beschermt Fiep door vreemde katten weg te jagen en bovenop haar buitenren te gaan liggen waken. We merken dat ze zich prettig voelt als Jasper bij haar is, juist dan komen er de meest relaxte en gezellige geluidjes van Fiep. Ja, ze gaat goed. En Jaspertje ook!
Puppy Freek is aan het wisselen. Er zitten allemaal gaten in z’n bekkie. Hij heeft er soms wel last van, dan is hij ook wat bijterig. Na het lezen van een tip (van een dierenarts), hebben we bijtring-speeltjes gekocht bij de Hema voor Freek. Die zijn alleen met water gevuld, geen andere zooi, en ze kunnen in de koelkast. Hij speelt er veel mee, kauwt er flink op. Vanmorgen kwam hij aanlopen en viel er iets hards op de grond. Ik dacht: wat heb je nou weer in je bek gestopt jij puber! Maar het was een wissel-kiesje, zo schattig… Dan zijn we hier toch even vertederd hoor: onze baby die aan het wisselen is en dan zo’n kiesje vinden!
Gelukkig zijn we niet de enigen die ‘zo zijn’ met onze hond. Mijn nicht Mia vertelde vrijdag bijvoorbeeld dat ze de uitlaatservice voor haar pup Bo voor een kennismaking op bezoek zou krijgen die avond, en dat ze het best spannend en moeilijk vindt om ‘haar baby aan een vreemde mee te geven’. Helemaal herkenbaar, die emoties. En Mia en haar man hebben drie kinderen, dus het is echt niet zo dat zij ‘bij gebrek aan kinderen’ haar hond als kind bombardeert. Dejan en ik hebben voor pleegkindjes gezorgd, bijna 10 jaar. We hadden bovendien verder geen behoefte aan eigen kinderen. Maar een hond roept gewoon dezelfde zorg-impulsen op als een kind, concludeerden we. Een hond kan aanvoelen als een kind, zonder dat je ‘m in kleertjes hoeft te stoppen. Hij moet hond blijven. Maar hij is wel jouw hondenhummel, die je wilt beschermen en happy wilt zien opgroeien.
Bo is maar een week ouder dan onze Freek, we lopen dus paralel met de puppy’s. Dat levert leuke gespreksstof op.
‘Kijk nou, hij kan al plassen als een jongen!’ riep mijn nicht vol bewondering uit toen Freek buiten een plasje deed met zijn pootje omhoog. ‘Doet Bo dat nog niet?’. ‘Nee, die plast nog als een meisje’. Ik moet bekennen dat ik ook elke keer apetrots ben als Freek zijn pootje optilt bij het plassen. Dejan al net zo. En het slaat helemaal nergens op want wij mensen hebben daar geen enkele rol in (zoals we bij kinderen dan weer wel een rol hebben in het zindelijk worden), dat gebeurt gewoon impulsief en gaat vanzelf. Maar dan wel trots zijn dat ie dat pootje al kan optillen joh, oh oh…
Ach, het is gewoon zo leuk, hondenouders zijn! En het is leuk om dat te delen met mijn nicht. Net als het delen van onze achtergrond en dat je elkaar begrijpt in ‘waar je vandaan komt en waar je nu uithangt’.
Wat betreft dat hondenmama zijn nog even: laatst zeiden buurtbekenden die ik tegenkwam met hun hond, toen ik Freek uitliet: ‘Wat is het dan weer gezellig he, een hond in huis?!’. Dat kon ik volmondig beamen. En toen vertelde zij dat hun jongste dochter net de deur uit was, dat ze nu geen thuiswonende kids meer hebben, maar dat ze zich nu met hun (jonge) hond toch weer een gezin voelen. ‘Sterker nog’, zei ze, ‘eigenlijk voelen wij ons nu met onze hond in huis, een gezelliger geheel dan toen de meiden nog thuis waren’. We analyseerden, daar zo buiten staand met onze honden, waardoor dat zo kan voelen. Dat bespaar ik je hier, dat wordt een veel te uitgebreid verhaal.
Maar dat het gezinsgevoel echt niet alleen maar is weggelegd voor mensen met kinderen, dat is een ding dat zeker is. En ik vind het daarbij ook heerlijk verfrissend dat dus kennelijk niet iedereen heilig doet over het traditionele gezin. Het CDA mag dan wel geilen op het gezin als hoeksteen van.. maar gelukkig zijn er ook zat mensen die het helemaal niet zo zaligmakend vinden en daar ook heel nuchter over kunnen zijn. ‘Huisdieren zijn veel onschuldiger dan kinderen hoor!’ zeiden mijn buurtgenoten ook nog. Of dat zo is, hangt bij zowel mensenkind als beestenkind misschien grotendeels van jouw opvoeding af, maar ik snap die opmerking wel.
Anyway, ons beestenboeltje is ons familietje en we hebben het heel erg goed met onze ‘kinders’!
Hier Freek weer!
En nu: aan de slag, net als Jacqueline de huishoudelijke hulp die hier nu bezig is. En wij gaan aan het boekje overleg! Als afsluiting een selfie van nicht Mia, Freek en mij, voor onze nieuwe gordijnen ?
Ik wens je een fijne maandag.
