Zondag 5 april 2020
Met mijn kop koffie zit ik in onze tuin, en de zon maakt al het groen lichtgevend. Citroenvlinders fladderen in het rond en bijen inspecteren het lavendelhoekje. Is dit dan genieten?, dacht ik ineens.
Ik heb een teringhekel aan het woord genieten. Zo’n uitgehold begrip. Maar het is wel wat veel mensen ook nu proberen te doen, wij ook. Toch vermijd ik dat woord liever want het (‘genieten’) dekt de lading niet. Het voelt te jachtig, teveel ‘scoren’, teveel moeten.
We proberen wel de kleine fijne dingen extra goed te zien, te omarmen en op te slaan. Daar waren we altijd al van, hier bij Boslust. Waar nu zo’n beetje de hele (of halve?) wereld is stilgezet vanwege de coronacrisis, ben je als persoon met een ziekte gewend om vaak stilgezet te worden (zoals ik al eerder schreef), en het bijkomstige voordeel daarvan is dat je hartstikke blij wordt van simpele zaakjes. Ik wel tenminste. Samen met m’n lief.
Het zijn vaak echt kleine dingen: een bepaalde lichtval, de keukendeur die weer open kan, beddengoed uit het raam (en de geur ervan als je het eind van de dag weer binnenhaalt). Wapperende was buiten, het ruizen van de wind door de bomen, iets dat lekker ruikt (ben en blijf een sucker voor de geur van papier waarin bossen bloemen gewikkeld worden, vers gemaaid gras en goeie koffie).
Ook zoiets: samen de dag beginnen, dat iemand boodschappen voor je doet (sowieso al fijn dat er zo lief aan ons gedacht wordt nu) en dat diegene dan ook nog iets liefs meeneemt. Nog meer klein en fijn: Freek z’n hartveroverende bruine kijkers ( had Dirk ook, smelt!), de buurvrouw die helemaal happy is met ons paasboekje en een briefje door haar brievenbus. Man, er zijn eigenlijk zoveel dingen…!
Boekjes
Alle paasboekjes en dartelboekjes die wij nog hadden liggen (klein overschotje van destijds), zijn op reis gegaan! En er gaat ook een stapeltje naar de oude mensen van ons herinneringenboekjes-project in de zorginstelling. We hebben contact met de activiteitenbegeleidster en die is er blij mee, gaat de mensen er uit voorlezen en het als gespreksstof gebruiken.
Dus de boekjes die eerst nog in een mand lagen niks te doen bij ons, gaan nu hopelijk ‘snufjes lentelief’ rondstrooien bij mensen die het extra goed kunnen gebruiken.We kunnen niet wachten tot het ‘normale leven’ weer terug is en wij met ons cluppie oude mensen samen verder kunnen met de herinneringenboekjes. Hopelijk schuiven ze dan allemaal gezond aan bij de brainstormochtend. Op de lijst van grote gebeurtenissen uit hun lange leven, kunnen ze er nu weer een bij schrijven. Niet te geloven…
Soep en siroop
Ik ben gammel momenteel en blaf als een hond (als je eenmaal begint…) al een paar dagen. En keelpijn + koortsig. Toen ik even per telefoon advies ging vragen, werd tegen me gezegd in rijmvorm: ‘38.1 en je belt meteen!’. En regelmatig tempen + opschrijven, dat moest ik ook. Dat laatste ben ik inmiddels wel een beetje vergeten, stiekem.
Maar tot nu toe passeer ik de 38 grens niet, en dat wou ik graag zo houden.Ik slaap alleen slecht en blaf mezelf wakker. Wel goed voor de buikspieren, die doen zeer en da’s helemaal niet erg voor tante Boslust, ha! Anyway: waar je ‘normaal’ (in de vorige eeuw, zo voelt het inmiddels) van een kleine week hoesten, koortsig zijn en keelpijn hebben, niks bijzonders vindt en denkt, is het dan nu toch een beetje griezelig. Alhoewel ik ook steeds wel denk: ‘als het dat enge ding was geweest, was het nu al erger geworden. En ALS het stiekem tòch dat enge ding is dan kom ik er feestelijk vanaf, met mijn hoog-risiso-groep-stempeltje! Er heerst ook een gewoon verkoudheidsvirus, werd me verteld aan de telefoon. ‘Maar daar mag jij niet te makkelijk vanuit gaan, dus je gaat bellen boven de 38’). Het was een indringend telefoontje, dat je dan ook wel bij de les houdt.
Ik kreeg via de facebookchat ook nog van iemand een link met een soort ‘waarschuwend’ artikel uit de Volkskrant. Over een IC afdeling waar zij meeliepen en waar -zo zei de IC arts- vooral coronapatienten met een onderliggende aandoening liggen. Het meest van de hart-, vaat-, long-, nier- en reuma-categorie. ‘Of ik echt extra goed wilde oppassen’, schreef de facebookbekende. Het heeft me scherp gehouden, en ik vond het een waardevol artikel en een liefdevol gebaar van haar. Maar daarna besloot ik wel om het nieuws nog meer het nieuws te laten. Zelfs de persconferentie van Rutte en co keken we al niet meer. En dat laten we zo.
Wel eten we extra veel fruit, heeeuuuul veeuuul groente, komen alleen buiten om onze Freek even uit te laten (in een super stil stukje bos in de wijk dat niet veel mensen kennen) en dat doet goed.
Verder maakt Dejan voor mij hoestsiroop naar Servisch familierecept. En als er iets gemaakt wordt naar Servisch familierecept, is dat meestal erg lekker. Dat is dan weer een fout teken want dat houdt in: lekker + slecht. Oh oh…! Heerlijke hoestsiroop van karamel, dat maakt mijn husband voor mij. Het verzacht echt een beetje, erg fijn. Morgen plaatst mijn husband het simpele recept hier op mijn blog. Moet je alleen wel de paaseitjes laten staan als je niet tonnetjerond uit deze crisis wilt rollen straks.
Last but not least: een zalig soepje! Knolselderijsoep staat er bij ons op tafel vanavond. Met een glaasje wijn. Want we willen wel ‘genieten’ natuurlijk! ?Hieronder heel veel kiekjes van kleine fijne dingen.
De lichtpuntjes heb ik de volgende keer weer voor je, ben nu moe en moet soep.
Ciao, blijf gezond.
Kiki