Maandag 2 maart 2020
Appelemoes, noemde mijn oma de appelmoes die ze zelf maakte.
Nou was dat niet de echte ouderwetse appelmoes met stukjes appel erin en kaneelstokjes enzo. Zo ‘romantisch’ waren mijn opa en oma namelijk niet, en vooral niet als het op eten aankwam. Alles was nogal…spartaans, zeg maar. Dat is tenminste mijn ervaring. Als kind van de jaren 70 met toch wel redelijk ‘moderne, typische jaren 70 ouders’ was ik niet zo bekend met de spartaanse keuken.
Neem de beroemde ‘groentesoep van oma’. Bij de meeste mensen komen er dan herinneringen boven aan de allerlekkerste groentesoep die ze ooit aten. Ik kan dat NIET beamen. De groentesoep van mijn oma was een bizarre soep, vonden wij kleinkinderen. Gevuld met papgare groente, dito vermicelli en urenlang getrokken met heel veel vette varkenspoot. Ik weet trouwens niet wie van de twee de dader was van deze crime against humanity; mijn opa of oma; ik verdenk ze er allebei van.
Anyway. Ik was gewoon bang voor die soep. En een ding wist je zeker: die komt gegarandeerd op tafel als we op bezoek gaan. ‘Gewoon je neus dichthouden en door je mond ademen, dan proef je er niks van’, was het grinnikende advies van een van mijn nichten.
Dan de appelemoes van oma. Dat was een ander verhaal. Die was juist wel lekker, vond ik. Want ik hield (en hou) niet zo erg van de (door velen terecht geprezen) appelmoes met stukjes. Appelmoes moet zacht en zoet zijn, vind ik. Eigenlijk moet appelmoes voor mij stiekem gewoon zijn zoals die uit dat glazen potje, ha!
Ik denk dat daar ook de oorzaak ligt: wij leerden thuis als kinderen alles eten met behulp van appelmoes (die uit dat potje dus) en met Liga. Verkruimel d’r stukjes Liga-koek over en ze eten ‘t, hadden mijn ouders geleerd. Zo dus ook met appelmoes. Mijn ouders gaven ons Olvarit, Liga en appelmoes. Ik zei het al: jaren 70 opvoeders. En van al dat zachte zoete spul word je een moes-kind. Een zacht ei, ha!
En nu ben ik dus op mijn 50ste nog steeds een sucker voor heel fijn gepureerde appelemoes. Stiekem vind ik zelfs een Liga koek op z’n tijd best plezierig, vooral in tijden van niet lekker zijn. Zacht, zoetig, weinig moeite hoeven doen om het weg te krijgen, lekker. Stiekem.
Toen ik vorig jaar in het ETZ in Tilburg lag (ja, dat ‘Corona-ziekenhuis’) voor mijn 2e hersenoperatie, werd bij het eten soms ook heerlijk zachte appelmoes gegeven, dat was feest! Of appelmoes met vanillevla: goddelijk!
Een paar uur na de operatie, toen ik nog niet eens normaal kon praten en nog aan de zuurstof lag, werd mij de feestelijke vraag gesteld door een verpleger: ‘Kiki, lust jij een waterijsje?’. Die ijsjes werden gebruikt om je een snelle suiker boost te geven, ze zouden helpen tegen de misselijkheid van de narcose en ook tegen de irritatie van de slangetjes en de sonde’s in je mond en keel. Dejan zat naast mijn bed en moest mij dan ‘voeren’. Als kind was ik ook al zo dol op waterijsjes. In de primitieve staat van zijn waarin ik na de operatie verkeerde, was gevoerd worden door mijn ega, met waterijs, alles dat ik nodig had. Appelmoes had ook gemogen, dat snap je.
Je zou eigenlijk wel kunnen stellen dat ik ergens onderweg naar volwassenheid in een vroeg stadium een beetje ben blijven steken met mijn ‘het moet zacht en zoet’, haha! Who cares. Vandaag maakte ik mijn eigen ‘zachte appelemoes’ en dat was een feestje.
Ter zake nu.
Ik maakte de moes van appeltjes die over waren en op moesten. Hier gaat niks de vuilnisbak in. Ik schilde de appeltjes, sneed de klokhuizen weg maar: ik bewaarde alle appel-afval, schillen en klokhuizen. Toen deed ik de in stukjes gesneden appel in een pan met wat kaneel en een klein scheutje water. Daar bovenop legde ik de schillen en de klokhuizen. Die bevatten namelijk (de meeste) pectine en dat maakt de moes mooi dik. Anders krijg je waterige appelsoep.
Ik liet het appelboeltje zachtjes stoven: een half uurtje op laag vuurtje. Daarna duwde ik de hele hap, inclusief de klokhuizen, door een zeef. En wat je dan overhoudt is dus die heerlijk zachte moes. De moes van van mijn oma. Dat was dan ook het enige uit haar keuken waar ik mee kon dealen.
Vanavond bij ons op tafel: snijboontjes (die ik gisteren maakte, check blogje voor tips), vega schnitzel, aardappeltjes en vega jus. En speciaal voor tante Boslust dan ook de homemade appelmoes, dan eet ze haar bord tenminste netjes leeg.
Kiki.