Donderdag 29 aug. 2019
Lastig lijf of niet; minifeestjes vieren gaat me goed af.
En dat maakt me happy. Gisteren waren reuma + broeierige warmte wel een iets te grote uitdaging (die warmte was dat ook voor de beestjes merkten we) maar inmiddels is de hitte eruit en voelt tante Boslust zich wat comfortabeler.
Vandaag werd ik blij van het feit dat Dejan Freek’s laatste melktandje heeft gevonden. Gisteren was het tandje er ineens uit, en we zochten ernaar maar konden het nergens vinden. We hebben 1 melkkiesje en 1 gewone melktand kunnen bewaren van Freek (zelfde met Dirk destijds ❤︎) maar we wilden dit laatste tandje ook heel graag zien te vinden. Alleen: die harige mafkezen slikken gewoon hun eigen tanden door! ? En om nou Freek z’n drollen te gaan uitpluizen: mwah.
We zijn stapeldol op onze baby maar z’n poep gaan staan doorgraven is me toch een beetje too much. Alhoewel wij wel altijd even een blik werpen op zijn ‘productie’ tijdens het uitlaten + poep opruimen, gewoon om af te lezen of alles normaal is. In het begin waren we stiekem trots elke keer als hij nette keutels had, ha!
Anyway. Toen we dat tandje nergens vonden, gingen we er dus vanuit dat meneer ‘m voor het gemak maar had doorgeslikt. En de verrassing was groot toen Dejan vanmorgen bij het verschonen van Freek z’n krokodillen-drinkbak het tandje alsnog vond, in het drinkwater. Natuurlijk niet zo perfect gepositioneerd als hierboven op de foto, maar toch: feestje nummer 1 van vandaag! ?
↑Feestje nummer 2 was dat eind van de ochtend ineens het nazomerlicht weer naar binnen piepte. Dan staat de zon waarschijnlijk al net laag genoeg om zich door de takken van de bomen te wurmen. Het geeft een warme gloed aan de kamer en dat is alleen in de nazomer en vroege herfst zo. De rest van het jaar is onze woonkamer ook zonovergoten bij lichte dagen (wij wonen in het bekende doorzonnetje) maar dan is het licht minder warm.
↑Feestje nummer 3: nog een keer een bos zonnebloemen in huis om de zomer te vieren. M’n lief bracht ze mee en ik word er blij van. Bloemen in huis is een must bij familie Boslust! En: ze moeten passen bij het seizoen. Deze vrolijkerds doen dat zeker. Vanaf volgende week ga ik weer uitgebreid bloemen uitzoeken die bij de nazomer passen. In mooie, warme vrolijke kleuren. Nu al zin in. Maar nu eerst nog lekker genieten van deze zonnetjes in huis.
↑Feestje nummer 4 is een beetje een vreemd feestje misschien, maar deze pillen zijn momenteel mijn reddertjes in de nood. Ze dempen de reumaontstekingen en -pijn, en helpen ook wat tegen bijwerkingen. Het is bijna een feestje als ik op de klok kijk en zie: ik mag bijna weer mijn pillen nemen. Want ‘aan het eind van de pillen, heb ik altijd een beetje pijn over’, als je snapt wat ik bedoel. Ook een feestje: de pilletjes gepresenteerd krijgen met een koekje erbij ?. Van de nood een deugd maken is mijn (en ons!) specialisme geworden.
↑Feestje nummer 5. Wij branden heel graag kaarsen. Maar erg goed voor het milieu is dat niet, en ook niet voor je witte muren. Dus het mag eigenlijk alleen in het weekend vanaf vrijdagavond t/m zondagavond (en bij heel grauwe dagen overdag). Hadden wij even mazzel dat ik de hele dag al dacht dat het vrijdag was…!
Last but not least: ↑feestje nummer 6. Dejan en Freek op de bank. Ze stoeien, knuffelen en hebben lol. Dat is niet alleen een vorm van entertainment waar voor mij niks tegenop kan, maar ik word ook heel gelukkig als ik Dejan zo zie.
We hebben allebei heel erg veel verdriet gehad om de dood van Dirk (afgelopen januari) en we missen ‘m nog steeds, en ik heb bij Dejan echt heel hevige pijn gezien om Dirk. Ikzelf was misschien destijds ook nog te wattig in m’n hoofd van de operatie een maand daarvoor, al ging ik ook door de grond van ellende, de eerste tijd. Maar mijn lief die had het helemaal zwaar. Bij mij werden de lieve herinneringen aan Dirk ook al iets eerder een vorm van troost.
Dat Dejan samen met mij zoveel nieuwe moed haalde uit de komst van Freek, en daarin ook een voortzetting zag van Dirk z’n spirit, dat was al heel fijn. Maar dat hij nu weer in staat is om zoveel uitbundige puppypret te hebben, zonder dat dit ons Dirk doet ‘vergeten’ (hoe zouden we hem ooit kunnen vergeten?!) dat is een heel dierbaar feestje.
Een dag van feestjes in verschillende vormen dus.
Morgen gaan wij naar Zutphen, we hebben weer een gesprek bij de revalidatiearts vanwege mijn -door de neurochirurg i.v.m. mijn operatie vastgestelde- niet-aangeboren-hersenletsel. Als het goed is, heeft de revalidatiearts contact gehad met de neurochirurg om te kijken in welke richting er gedacht moet worden. We praten morgen verder over een revalidatie-insteek. Een langdurige procedure inmiddels, ook door de zomervakantie, maar het zij zo. We hebben weer de twee super lieve meiden als oppas voor Freek, en gaan voor het ziekenhuis even met z’n tweetjes de stad in.
Misschien tot morgen, in elk geval tot gauw.