Zaterdag 2 november 2019
November alweer…
Ik sloot de oktobermaand af met een super fijn avondje in de keet. Wat was het knus met het houtkacheltje aan, wat werd er heerlijk gesmuld en wat werden mijn fudge cadeautjes leuk ontvangen! Dat smaakt naar meer, dus wat gaat tante Boslust doen dit weekend: een winkeltje bouwen! Samen met meneer Boslust. Een winkeltje dat met één beweging op tafel te zetten is. Als mensen dan zeggen: ‘Wat heerlijk joh, die zelfgemaakte bonbonnetjes van je’, dan kan ik met een zwaai mijn winkeltje op tafel zetten en roepen: tadaaaa! Die bonbonnetjes, die kan je ook meenemen naar huis. Of cadeau doen aan iemand. Dus hier is mijn winkeltje, zoek maar lekker iets uit’.
Afgelopen woensdag deed ik dat zo met mijn ‘tijdelijke winkeltje’ en dat werkte heel feestelijk. Kijk, arm word je heus niet van een etentje in mijn huisje, en ook niet als je iets uit mijn winkeltje koopt. Maar blij word je er hopelijk wel van. Dat werden de lieve gasten die woensdag in de keet zaten in elk geval. En dat smaakt dus naar meer. Daarom hup, aan de knutsel vandaag, dat winkeltje moet er gauw komen! Voor volgende keer heb ik een sinterklaasmaaltijd gepland (o.a. gestoofde sjalotjes in speculaassaus, grappig he?) en dan maak ik sinterklaasfudge. Van witte chocola en sint-schuimpjes, stukjes kruidnoot en pepernoot. En ik heb ook bonbondoosjes gevonden en besteld die te leuk zijn! In de vorm van huisjes, voor mijn Huisje Boslust.
Maar voordat ik met mijn husband ga winkel-bouwen-spelen, moet ik eerst even de griepprik halen en wat boodschappen doen. Daarna mag ik los, joehoe!
Lieve lichtjes
Vandaag wordt Allerzielen gevierd. Ik vind het mooi om te zien welke vormen mensen vinden en bedenken, om deze -van oorsprong Rooms-katholieke- traditie in stand te houden. Je hoeft niet gelovig / kerkelijk te zijn om vandaag stil te staan bij het leven en de dood, bij dierbaren die je verloren hebt of -als je zo’n geluksvogel bent die nog niemand verloren heeft- bij de mensen die iemand moeten missen.
Mocht je interesse / behoefte hebben: dit is bijvoorbeeld een mooi initiatief voor vandaag en dit ook. De eerste is in Amsterdam, de tweede in Utrecht.
Ook wij doen er iets mee, op een simpele manier.
We branden vandaag kaarsjes voor onze lieve Dirk (het heet niet voor niks ALLERzielen, het gaat om alle zielen) en voor onze overleden ouders + de tante en oom van Dejan. Een kaarsje brandt in een ‘oma-kopje’ dat bij de afwas kapot ging. Het is nu een mooi ‘licht altaartje’ geworden (foto onderaan). De tante van Dejan maakte het gehaakte kleed dat je op de foto boven ziet. Het ligt nu altijd op de antieke dekenkist die ik van mijn ouders erfde.
En in de bos bloemen zit een prachtige, sprankelend oranje tak van de Euphorbia familie – ouderwetse naam Wolfsmelk. Die tak heeft een speciale plek in mijn leven want mijn moeders trouwboeket (december 1968) bestond voornamelijk uit takken van deze oranje ‘wolfsmelk’. Elk jaar op hun trouwdag, kreeg mijn moeder van mijn vader een boeket met wolfsmelk erin. ALS het te krijgen was, de bloemen zijn lange tijd als ouderwets gezien en waren niet meer populair. Nu juist weer wel.
Ik kocht de bloemen gisteren bij Nett in Apeldoorn, waar van een oude nettenfabriek nu een inspiratie-locatie is gemaakt. Met een eettentje erin, kantoortjes, creatieve werkplekken en een bloemenwerkplaats, waar ik de bloemen kocht. Ik was gisteren een middag in Apeldoorn met vriendin Anette. En ik vertelde over deze plek aan de soep-eters die we gisteravond op bezoek hadden; die hadden ‘m ook al ontdekt. Het is nog helemaal in de beginfase en nog wat ‘dunnetjes’ maar het kan een goed werkend concept worden. En dan heeft Apeldoorn net als zoveel steden ook een industrieel-cultureel plekkie. Verder heb ik eerlijk gezegd weinig met Apeldoorn, het was meer handig om gisteren af te spreken omdat het voor ons beiden halverwege de reis lag. Anyway, als je er een keer bent: kijk eens bij Nett. Vlakbij het station.
Over die mooie oranje bloemetjes: als je een tak met bloemetjes afbreekt, komt er wit sap uit dat gemeen kan bijten, vandaar de naam wolfsmelk. Maar het zijn prachtbloemetjes en ze staan nu op de dekenkist, met daaronder het kleedje van Dejan’s lieve tante, die dat met belachelijk veel geduld moet hebben gemaakt. Ik kijk er altijd met de nodige eerbied naar, het is puur liefdewerk.
Nou ja, en zo staan wij vandaag stil bij alle lieve zielen die nog steeds met ons meefladderen door het leven, Dirk in het bijzonder. Dankbaar dat we dat zo kunnen en mogen ervaren.
Wat je ook doet, herdenken of niet, ik wens je een liefdevol weekend.
Tot gauw.
