Aftellen (7)

Maandagavond 22 juni 2020

Alles is ingepakt, alles is afgerond, alles staat klaar, alles is doorgesproken, alles is voorbereid. Wij zijn doodmoe en gaan gauw naar bed met een valdisperretje. Want morgen is het vroeg (= 5.00 uur) op voor: Nijmegen, here we come…!

En Dieren, here we go…
Wat hebben we die ruim 7 jaar met ontzettend veel liefde hier gewoond.
Wat hebben we vaak van die momenten gehad dat we dachten: ‘wat een lot uit de loterij dat we hier wonen, hier gaan we nooit meer weg!’. En wat voelt het vreemd (en ook logisch) dat we nu dan toch gaan.

We hadden het stiekem wel kunnen zien aankomen -langer geleden al- dat het hier wel prachtig maar niet praktisch wonen was, voor ons. Maar we waren er niet aan toe om dat gevoel echt in de ogen te kijken en de idylle -wonen bij een sprookjesbos- weer los te laten. Er waren teveel mooie redenen om er niet aan te willen. En dus gebruikten wij die redenen (de wilde dieren enzo) dankbaar om het hier wonen nog iets steviger te omarmen, zodat die rottige gedachte -‘het werkt niet zo goed voor ons en fysiek gaat het niet lekker hier’- gewoon weer weg zou gaan.

Maar het ging niet weg, dat onbestemde gevoel.
Langzaam kwam er bij ons wat ruimte voor en begonnen we het erover te hebben. Toen we in het najaar door Nijmegen reden op weg naar het reuma-ziekenhuis, zei Dejan ineens: ‘Eigenlijk zie ik ons hier wel wonen’. En daarmee brak hij iets open. Ineens werd het bespreekbaar. Daarna stopten we de gedachte ook snel weer weg, maar kwam ie al net zo snel weer tevoorschijn. We konden er niet meer omheen, toen het eenmaal was uitgesproken. Met kerst zijn we er echt voor gaan zitten en in januari hakten we de knoop door: wat zegt het verstand, wat zegt het hart en kunnen we daar een middenweg in vinden?
Antwoord: waarschijnlijk wel. En dat bleek het juiste antwoord te zijn, het gevolg is dat we een heel fijne nieuwe stek krijgen.

En nu is dan de grootste (en toch ook wel moeilijkste, stoerste) stap aangebroken: de verhuizing. Ik vind het hier weggaan niet makkelijk, moet wel flink slikken nu. Dejan ook maar bij hem overheerst vooral het zich verheugen op wat komen gaat. Dat is fijn, hij sleept me daardoor door de slik-momenten heen.

Hetzelfde verhuisbedrijf dat mijn familie zomer 1978 van Nijmegen naar Lelystad bracht (24 juli om precies te zijn) brengt Dejan en mij morgen terug naar Nijmegen (1 maand en 1 dag eerder dan toen).
Hoe symbolisch…

We gaan er een goeie, werkbare dag van maken morgen. We krijgen er ook hulp bij van Robert en Ingrid, die nog wat ‘bijdehand-houden-spullen’ + de beestenkindjes + mij naar Nijmegen vervoeren. Mijn lieve Dejan vertrekt al eerder op de Vespa, wat ik lastig vind, ik wil graag mee en ben bezorgd dat ie pech krijgt of denk ‘oh jee, als er maar niks ergs gebeurt!’.
Maar het is in deze stressige tijd voor Freek teveel om 1,5 uur op de Vespa te moeten zitten, voor Dejan een stuk zwaarder rijden met Freek en mij erbij, en ik gun ook ons kippie & katertje een bekend stemgeluid tijdens het reisje, het is al raar genoeg voor ze. Dus rij ik niet mee op de Vespa maar in de auto. En ik ben heel blij dat Robert en Ingrid dat willen doen!
Ik ben heel benieuwd hoe ik Dejan aan de telefoon krijg als hij aangekomen is (hij vertrekt rond 11 uur) en ons nieuwe huis voor het allereerst binnenstapt…zo spannend!

Vanavond kwamen er nog lieve mailtjes en belletjes van vrienden binnen, fijne snufjes steun!

Wat trouwens ook nog de moeite van het vermelden waard is: wij werden vanmorgen al gebeld door iemand van de gemeente Nijmegen: de 3 uur huishoudelijke hulp / thuiszorg die wij in onze huidige gemeente Rheden kregen, zullen we ook in Nijmegen weer krijgen. Dat is zelfs voor 5 jaar lang vastgelegd. We mogen uit 19 zorgaanbieders een kiezen die ons het meeste aanspreekt. En doordat wij vormgever en tekstschrijver zijn, konden we op de websites van de organisaties al heel snel zien welke ons het meest aanspreekt: een die NIET alleen maar foto’s van ouderen met kunstgebit toont (niks mis mee hoor maar niet een doelgroep waar wij ons al in herkennen) maar een organisatie die benadrukt er te zijn voor iedereen van 0 tot 100 (TVN Zorgt). Dus die hebben we gekozen en als het goed is, zal de hulp al vrij snel in gang gezet worden.
Echt super fijn dat ook dat zo soepel loopt! En dan nog…gaan wij onze hulp in Dieren, Annelies, echt missen! Gelukkig komt ze morgen nog even aanwaaien met wat laatste boodschappen en wat gezelligheid, en hebben we afgesproken dat we contact houden, leuk!

Dit blog dan.
Dat blijft gewoon Huisje Boslust heten. Want lucky we, we belanden weer middenin de bossferen, en we blijven bos-tiepjes, helemaal! En verder kan ik me geen mooiere ode bedenken aan die 7 jaar boswonen hier in Dieren, dan dat dit blog ernaar vernoemd blijft.
Ik had nog een ode-collage willen maken met allerlei Dieren-foto’s van de afgelopen 7 jaar. Maar onze verhuisperiode is zo snel gegaan, dat lukte niet meer. De foto’s en filmpjes flitsen wel veel langs in onze hoofden, de laatste weken. Zeker de laatste dagen.
Voor nu sluit ik deze 7 jaar Dieren hier op mijn blog maar af met een heel simpel…

Dag dag Dieren en de diertjes, het was een wonderlijke, mooie tijd!

Op naar dromenland en op naar morgen, naar ons nieuwe avontuur. Het flesje bubbels zit in de verhuisdoos, ha! Het is klaar voor de oversteek en bijna klaar om geopend te worden. Morgen als het even lukt nog een super kort berichtje van ons, hopelijk vanaf ons dakterras!

Stuur je ons wat goeie verhuis vibes morgen? Richting Dieren-Nijmegen graag, dan komt het wel goed.
Hieronder nog wat foto’s van gisteren en vandaag.

Ciao, tot morgen op dag nul van…heeeeeel veel, hopen we! 
Kiki

 

 

 

 

Foto’s:
Gisteravond nog een glaasje wijn om de dag mee af te sluiten. In plastic bekertjes want alles is al ingepakt. Voelde als een ‘festival wijntje’ door dat plastic, ha! Rechts: Jasper en Freek waren uitgeteld (en nu weer).
Linksonder: alles staat klaar, boven ook! Nog een paar kleine dingen en dan hebben we onze verhuis-voorbereid-to-do-list helemaal afgerond! Rechtsonder: Jasper kan overal pitten en maakt zich nergens druk om. Freek is wat onrustiger en overprikkeld, kippetje Fiep net zo. Lieve beesies…