Maandag 13 jan. 2020
Voortaan bij blogje Boslust op maandag: bijpraat’ bij de koffieautomaat! đ
Blogbezoekster Miriam stuurde afgelopen weekend een berichtje: ‘Ontzettend leuk jullie opgefriste blogvorm, maar betekent dit dan dat ik jou niet meer kan volgen in je persoonlijke verhalen?’. En er kwam ook nog een klemmend advies van een andere (mij onbekende) bloglezer: ‘Ik wil wel jou ook blijven zien en horen!’. Jahoor beste Erik, komt helemaal goed en neehoor lieve Miriam, ik ben niet ‘weg’.
Maar ik wilde het allemaal iets gestructureerder aanpakken, en niet meer dan 1 keer per week (of evt. zelfs minder) die lange lappen tekst van mij hier neerknallen. Daartegenover juist vaker korte behapbare input van mij en een samenwerking met die creatieve vent van me! Op Dejan z’n bijdrage(n) komen ook heel leuke reacties. Voortaan dus op maandag mijn gemijmer, gedachtenflarden, hersenspinsels en hartekreten en de rest van de week de iets meer ‘bruikbare’ content.
Maar ik snap de gedachte achter de twee reacties ‘wordt het dan minder persoonlijk van jou?’. Ik vind ze ook heel dierbaar. Dat er mensen zijn die ik niet eens persoonlijk ken, die mijn persoonlijke babbels willen volgen. Dat betekent dat het (in elk geval een paar, en dat is voor mij al meer dan mooi genoeg) mensen kan inspireren en boeien. Intussen helpt het voor mij ook om het op te schrijven. Dat kan ik natuurlijk ook doen in een dagboek, maar door het op mijn blog te schrijven, moet ik meer nadenken over hoe ik het schrijf, en wat ik nou precies bedoel. Zo komt er al schrijvend orde in de chaos.
Persoonlijk schrijven op dit blog, levert mijzelf dus heel veel op. En zelf volg ik ook graag (onbekende) bloggers die over hun persoonlijk leven schrijven, het wordt snel een tikkeltje filosofisch en dat vind ik heel verrijkend en inspirerend.
Oke, nu dan die ‘koffieautomaatpraat’, ha!
‘Hoe was je weekend?’
Gisteren
Wij verheugen ons de laatste weken extra op de zondagavond vanwege een superleuk programma: Promenade. Wij genieten ons suf, lachen ons rot en vinden ‘t een pareltje. Heb je het nog niet gezien? Ga kijken, misschien vind je ‘t ook leuk… Echt de moeite waard!
De zondagen zijn bij ons verder stiekem toch ook een ‘rustdag’. We hoeven niks en we mogen veel, zoals lekker lang in de pyjama door het huis hobbelen. Dejan doet graag een lange middagdut terwijl ik langer uitslaap ‘s morgens. Bij mooi weer proberen we ‘s middags op pad te gaan (met Vespa of OV) naar plekkies wat verder weg, en bij druilweer zoals gisteren, is het dus een lummel- en rommeldag waarbij de batterij weer even kan opladen.
Zaterdag
Eergisteren kwam vriendinnetje Anette deze kant op. Een dierbare traditie die we al jarenlang volhouden: maandelijks op zaterdag bij elkaar komen. Soms op vrijdag, heel soms op zondag. Meestal bij ons in Dieren, soms ergens halverwege haar woonplaats en die van ons. Apeldoorn bijvoorbeeld.
We vierden zaterdag al een beetje Anette’s verjaardag, ze is vandaag jarig. Ik had een tulband gebakken met krenten en cranberries, die ik had laten inkoken in witte wijn en vanillesiroop. Door de tulband deed ik citroenrasp, daardoor was het een ‘warm winterse’ tulband maar toch ook een tikkie frisser en lichter. En ik maakte voor de buitenkant een botercreme van half boter half roomkaas, ook met citroenrasp erdoor. Niet erg gezond allemaal maar een jarige jet wilde ik deze feestelijke tulband niet ontzeggen. Hij ging er dan ook in als… juist koek.
Anette en ik reden naar Zutphen voor een drankje bij het Genietcafe (erg mooie locatie!) en dat drankje ging  er dan wat minder makkelijk in: een gemberdrank met heeeeuuuul veeeeeel kruidnagel! Denk dat ze waren uitgeschoten met het potje kruidnagelpoeder want de eerste slok was een klap in m’n smoel, oh oh… Na een paar slokken, konden we de uitdaging dan toch wel aan en dronken we zelfs met enig plezier ons drankje op. Maar ik zal het drankje niet nog een keer bestellen en het honingbiertje daarna beviel mij persoonlijk beter. Het is wel een erg fijne plek, met erg leuke mensen in de bediening en dus een aanrader. Genietcafe Zutphen (binnenstad).
Freek had er zaterdag ook weer een paar uur gezellige aandacht bij, altijd goed. Hij vindt het fijn, aandacht krijgen, is heel open naar andere mensen en ook naar andere honden. In het begin moet ie soms nog wennen, bij de een meer dan bij de ander. Onze poetshulp Annelies is nu zo vertrouwd voor Freek dat ie gewoon alleen maar hysterisch blij is als zij binnenkomt. En vriendinnetje Annelies, daar is Freek ook dol op (is het soms de naam? đ ). Zaterdag had hij het dus ook prima naar zijn zin met Anette. Uiteindelijk kwam hij toen hij echt heel moe werd, dan wel op zijn veilige plekje naast ‘mama’ op de bank liggen. En dat vindt ‘mama’ helemaal niet erg, ha! Verschil mag er zijn: je bent deel van Freek z’n vertrouwde roedeltje of je bent te gast. Een welkome gast, maar wel ‘van buiten’, zo lijkt Freek dat te ervaren met al het bezoek. Maarja, logisch ook; iedereen z’n eigen nest.
Street view fun!
Anette en ik gaan na het eten vaak Googelen. Dan gaan we dingen die we vonden op internet en de moeite van het bekijken waard vinden, aan elkaar laten zien. Zaterdag probeerden we met Google street view een beeld te krijgen van Anette’s geboortedorp (waar ze maandag 52 jaar geleden werd geboren). Maar in Duitsland is heel veel geblokkeerd voor Google street view jammergenoeg. We konden wel wat foto’s zien en dat was leuk. Een mooie, glooiende omgeving in Rheinland Pfalz, Duitsland. Beetje Zuid Limburg-achtig. Lijkt me fijn om in zo’n omgeving op te groeien. Ik heb er al wel veel verhalen over gehoord, we zijn al 17 jaar bevriend. Maar het zien op foto’s geeft toch nog meer beeld. Het was alleen wel heel leuk geweest als we met street view lekker over haar geboortegrond hadden kunnen struinen.
Overigens liet ik aan Anette nog een bizar Google maps beeld zien van iets dat ik dan onlangs weer ontdekte in mijn eigen street view-hobby (I like to travel, ha!)… Ik nam eens een kijkje bij het Wylerbergmeer een recreatie-watergebied waar ik als kind vaak kwam. Een meertje met de heuvels van Nijmegen / Berg en Dal / Ubbergen op de achtergrond, mooie plek. Gezwommen, geschaatst, geravot!
Toen ik dus met street view bij dat meertje probeerde te komen, lukte dat niet omdat ook daar geen street view is. Wel zie je dan een paar blauwe stipjes, wat betekent dat er een foto van die plek online staat en dan kan je alsnog een panorama-achtig beeld zien. Toen ik met streetview een van die blauwe stipjes activeerde, wachtte mij een bizar beeld dat…laat ik zeggen…verhalen oproept. Wel een beetje rare, griezelige verhalen misschien. Wie weet, wil je het ook zien? Klik op deze link. Je kunt daar dan ook ‘rondkijken’ en ontdekt dan nog meer dan  alleen het eerste beeld. Overigens is de foto (ik denk vanwege privacy) wel enorm vervormd en juist dat maakt het bizar. Vooral de voet… Ik kreeg er meteen griezelfilm-achtige associaties bij. Als je er geweest bent, let me know! En ook wat jouw spookverhaaltje erbij is đ
Dejan zegt soms: ‘Je moet je aanmelden bij Bellingcat’ (dat is een soort journalistieke internationale Sherlock Holmes groep die ook veel gebruikmaakt van Goolgle Earth). Op zich niet eens zo raar dat Dejan dat tegen mij zegt; ik heb een paar keer een beroepentest gedaan en daar kwam o.a. detective uit, en ‘familierechercheur’. Eigenaardig advies he? ‘K weet het niet hoor, ik zou denk ik toch wat gedeprimeerd worden van al die op te lossen moorden enzo… Nee, laat mij maar rommelen met mijn eigen creatieve tokootje, samen met meneer Boslust.
Over tokootje gesproken…
Mijn eetkeet krijgt een ander concept: eetkeet wordt soepkeet.
Dit jaar wil ik de maaltijden in de keet, in de vorm gieten van soep. En dat is leuk, dat zie ik helemaal zitten (ben een sucker for soup!) maar het is eigenlijk wel uit ‘nood’ geboren en voelt ook een beetje rot.
De complete 3 gangen maaltjes waren altijd fijn om te doen, maar ik was de laatste tijd bekaf als ik dan na een dag lang koken, ook nog een uitgebreid maaltje ‘moest’ serveren. En dan nog best een lange avond voor de boeg had met gasten aan tafel plus daarna dan ook nog opruimen enzo. Ik was de laatste paar keer dan mentaal heel gelukkig en voldaan, maar fysiek afgepeigerd. Pijn in m’n rug, pootjes, klauwtjes. Die prijs voor een voldaan gevoel, is te hoog geworden.
Lastig lijf
Aan het kookproject merk ik dat mijn lijf flink heeft ingeleverd na de 2e (hersen)operatie, en dat mijn reuma terrein heeft gewonnen en dat niet meer zo makkelijk afstaat. Behoorlijk stom allemaal maar wel volgens de verwachtingen ook. Ik ben fysiek minder veerkrachtig en minder vrij geworden in wat ik kan. Ook voor een stukje door de ‘schade’ na de operaties in mijn hoofd. Het lukt me de laatste tijd dus allemaal niet meer zoals voorheen.
Misschien trekt dat nog wel verder bij, zeker met mijn reuma omdat de medicatie nog volop moet gaan werken  en al wel iets  goeds doet, maar juist ook voor die medicatie betaal ik fysiek een hoge prijs, ook nu.
Een van de twee revalidatie-fysiotherapeuten wil nu met mij nu dan ook aan het werk gaan met het thema: ‘wat doet blijvend verlies van gezondheid met jou?’.
Het is allemaal niet leuk en ik voel me kwetsbaarder dan ik wilde. Soms zie ik ook mijn handen op foto’s en dan zie ik voor het eerst duidelijk reuma in mijn handen. Een vriendin zei dat het haar ook opvalt. Dejan ziet het ook. Mijn knokkels worden groter en mijn rechterpink is flink aan het vergroeien. Die kan ik ook niet goed gebruiken.
Het maakt soms wel (even) somber. Ik moet me ermee proberen te verhouden, dat gaat niet van de een op de andere dag (en logsich ook). Mijn reuma is progressief, de grote lijn is achteruitgang, al klinkt dat wel heftig. Maar ik ben aan het leren inzien dat ik duidelijk minder kan dan voorheen, en ook veel meer hersteltijd nodig heb. Dat ik me verder moet gaan aanpassen naar wat mijn lijf doet.
Samen met Dejan en dus ook met professionele hulp, ben ik in kaart aan het brengen wat dat concreet betekent en gaat betekenen voor de (nabije) toekomst. Voor mijn kookproject betekent het in elk geval dat ik een tand lager moet gaan draaien, en ook wel richting verkopen van het huisje moet denken, omdat het nu nog goed verkoopbaar is. Moeilijk maar realistisch en het gebeurt heel liefdevol tussen Dejan en mij, dat helpt enorm.
Boekjes
Die boekjespassie van ons – samen mooie inspirerende boekjes maken – die is heel sterk en altijd uit te voeren, ongeacht mijn lastige lijf. Een cadeau! We gaan nu de stappen zetten richting nieuwe brainstormsessies met de oudere mensen uit onze wijk, voor herinneringenboekje nummer 2! We hebben er zin in, ruimte voor en motivatie.
Anyway, ik ga maar weer es afronden. Morgen vind je hier weer een paar haptips, waaronder een simpel en heerlijk Servisch gerechtje van Dejan. De dagen daarna zijn wat drukker voor ons, dus dan even pauze.
En nu: kind knuffelen. Puppy-lief ligt namelijk tè cute en zacht tegen me aan op de bank…
Iedereen een mooie maandag gewenst!
Kiki
Foto’s
1, 3, 4: bij mijn soepavondjes in de keet zal ik steeds zelfgebakken brood serveren. Ik ben er niet beroerd in, vind het leuk om te doen (laat de keukenmachine lekker kneden tegenwoordig), I love te geur van versgebakken brood in ons huis en: de eetkeet-gasten worden geloof ik altijd (of bijna altijd) blij van mijn brood!
Foto 2: soep maken vind ik ook fijn. Soep verbindt, troost, verwarmt, voedt en doet goed.
Dus eetkeet wordt soepkeet!
