Zaterdag 21 maart 2020
Hoe breng je een stuk taart naar de buren.
Thuisblijven, dat is wat we moeten. Zoveel mogelijk, allemaal.
Hier lukt het prima. Al zijn wij dat natuurlijk ook wel gewend. Normaal gebeurt ook alles vanuit ons huis – werken, niet werken, genieten, ontmoeten, bedenken, maken, ziek zijn, beter worden, gezond zijn, liefde vieren en het leven leven. Zo voluit mogelijk.
En ja…we hebben het gewoon knus hier, en mopperen niet. Wij gaan normaal, als iedereen voorbijraast, ook al ons eigen gangetje, op ons eigen tempo. Niet die snelle bak op die snelle weg, maar dat gammele bakkie op een zandweggetje. Dat is momenteel al niet anders.
Met sommige dingen gaan we door, met andere dingen niet, we zijn kalm en bezorgd tegelijk, houden de actualiteiten in de gaten maar proberen daar ook aan te ontsnappen. We blijven binnen en gaan af en toe het bos in. We volgen uiteraard net als de meeste mensen de adviezen van het RIVM om verspreiding van het virus te helpen vertragen.
Daarnaast volgen we ook een individueel advies op (van eerst de reumazorg en nu de huisartsenpraktijk, beide in een telefoongesprekje). Dat advies was opnieuw helder: ‘scherm jezelf zoveel mogelijk af van anderen, je bent extra kwetsbaar’. En dat doen we dus. Geen bezoek ontvangen, niet op bezoek gaan, en dan maar creatieve manieren verzinnen om in contact te blijven.
Wel vragen we ons af hoe, na 1 week ‘zelf quarantaine’ dan toch die verkoudheid binnen weet te glippen, het is hoesten en een dichte neus. Geen koorts, heel erg fijn. Maar als dit normale verkoudheidje al zo makkelijk voet tussen de deur krijgt, hoe argwanend moet je dan niet zijn met corona? Daarvan zeggen de virologen dat het gevaarlijke ‘m o.a. zit in de extreem makkelijke verspreiding. We wasten onze handen vanmorgen dan ook echt 20 seconden, met een kookwekker erbij. Je kan niet hygiënisch en voorzichtig genoeg zijn, wordt steeds weer gezegd. Vanaf nu steeds die kookwekker en die 20 tellen. Voorheen waren het er denk ik 10… Wees eerlijk: kwam jij elke wasbeurt aan 20 tellen poetsen? Het schijnt echt nodig te zijn, die ‘wasduur’ om eventueel aanwezige virus monstertjes goed genoeg te kunnen verdunnen en wegspoelen. Hup, wassen en wegspoelen!
Taart tafereel
We brachten een stukje versgebakken appel-frambozen-cranberrytaart naar de buurtjes gisteren. Als er hier iets wordt gebakken, snoepen zij daar meestal wat van mee. Normaal breng ik het binnen, zet het op de salontafel, en dan hebben ze graag dat je even gaat zitten en komt bijkleppen. Het is niet alleen taart die je brengt.
Maar nu kan het lekkers niet worden afgeleverd zoals we dat normaal doen. Het moet ‘corona veilig’.
Dus ik zette eerst het bordje op een klein tafeltje bij hen voor de deur. Ik belde aan, ging snel weer bij ons naar binnen en wachtte even af of er open gedaan werd. Ik zag nog net de handen van buuf Nellie het bordje met de stukjes taart vastpakken. ‘Ooohh, wat lekker, wat leuk!’ riep ze. Vervolgens ging de deur dicht, ik stapte weer naar hun voordeur, pakte het tafeltje terug en ging weer naar binnen. Het deed me denken (heel gek) aan de tijd dat ik meeloopdagen had op de OK in het ziekenhuis, toen ik nog die richting op dacht te willen en gaan. Daar was overal, in verschillende vormen een soort sluissysteem waarbij je voorkomt dat je elkaar aanraakt en ook dat zaken van buiten, de OK de afdeling binnendringen. Als je bij een operatie de ‘omloop’ bent, mag je niemand rond de tafel aanraken.
Nou ja, mijn missie (even een stukje taart naar de buren) was in elk geval geslaagd. Even later werd er aangebeld, stak er een lange arm om het hoekje van onze deur en werd taartbordje teruggegeven. Plus een kaartje met bedankje en een plak Tony Chocolonely chocola. Zij blij, wij blij. En toch ook niet. Het is een bijna hilarisch tafereel maar de reden ervoor is allesbehalve hilarisch.
We worden wijzer, en ook niet
Intussen worden we overspoeld met informatie, nieuws, toespraken, meningen, adviezen. Soms vind ik het verwarrend, de tegenstrijdigheid aan adviezen en meningen die je hoort en leest. En ook de sterk uiteenlopende manieren waarop de adviezen gecommuniceerd worden, suggereert dat er nog heel veel onduidelijkheid is rondom het virus. Maar ik zag ineens een stuk voorbijkomen in De Correspondent (een heel goeie journalistieke informatiebron, vind ik) en dat was een interview met Marion Koopmans. Zij is een virologe die natuurlijk enorm veel kennis heeft van virussen en momenteel veel adviezen geeft, zowel aan de WHO als bij het RIVM. Het interview met haar is gebaseerd op vragen van lezers van De Correspondent. En het verheldert best wel veel, na het lezen ervan. Het is ook een ‘rustig’ artikel, vind ik. Niet vrolijk, helemaal niet, wel rustig en helder. Het vraagt wel even tijd om het te lezen maar persoonlijk heb ik meer behoefte aan goeie inhoudelijke informatie waar je tijd voor moet nemen, dan de snelle shit.
Dit is het artikel mocht je het ook willen lezen.
Kind thuis
Ja, ook wij zitten met een kind thuis waarbij de verveling op de loer ligt, ha! Freek mist duidelijk het dagelijkse contact met andere honden, spelen, snuffelen, springen, ravotten. Hij mist ook mensen over de vloer en ‘reuring’. Buiten zijn met hem is fijn, maar in het bos is nu soms ook heel druk. Gelukkig hebben we ook nog een tuin. Die is ons teveel aan het worden, maar goddank hebben we ‘m wel, vooral nu is het een cadeau.
‘Geef je over’…
Ook dat is een veelgehoord mentaal advies. We hebben hier nu allemaal bar weinig controle in, behalve gezamenlijk proberen extreme virus-verspreiding tegen te houden. Hoe maakbaar onze wereld ook lijkt te zijn geworden, deze crisis haalt het gevoel van (schijn?) controle weg. Het loslaten van dat gevoel van controle, lijkt me niet makkelijk als je dat normaal zo nodig hebt om de borden op de stokjes draaiend te houden.
Het lukt Dejan en mij gelukkig wel heel goed. Iemand zei in dat kader tegen mij: ‘Jij hebt nu een voorsprong, je bent gewend om te gaan met gezondheidsproblemen en de zorgen die daarbij horen’. Dat klopt ook echt.
Ik ben gewend aan incasseren van klappen. En aan de dreiging van iets dat je boven het hoofd hangt, continu. Maar het verschil is dat dan iedereen door moet jakkeren, terwijl jij stil bent gezet door de omstandigheden. En nu is iedereen om je heen ook stilgezet en bezorgd. Die onheilspellende wolk hangt overal, om elk huis, in elke stad, in elk land. Toen ik de longonderzoeken naar fibrose onderging (een vaak dodelijke longziekte die bij reuma en de medicatie die ik slikte, vaker voorkomt) en zat te wachten op de uitslag van de long scan, wist ik niet waar ik het moest zoeken. Bij de uitslag van de scan van mijn hoofd (om een tumor en andere enge dingen uit te sluiten en neurospook te bevestigen) was ik bijna net zo bang. De eerste hersenoperatie idem dito (de 2e niet meer). En zo komt er nog een darmonderzoek, een nieuw longonderzoek en is het bij elk bloedonderzoek dat geen gekke dingen laat zien, stiekem toch altijd weer even een zuchtje van opluchting. Om gewoon maar eens een beeld te geven van het voor Dejan en mij, min of meer normale leven.
‘Nu snappen mensen misschien beter wat mijn patiënten dagelijks moeten doorstaan, hun leven lang’, zei een diabetesverpleegkundige. Ik weet niet of het zo zal uitpakken. Wat niet pal naast ons bed gebeurt, voelt ver weg en houden we ver weg. Dat is menselijk gedrag. Er gebeurt al genoeg, het leven is meer dan stormachtig genoeg, voor iedereen.
Maar als je ziek bent, niet beter kan worden en steeds weer de dreigende complicaties van je aandoening tegenkomt (groot of klein), dan bevind je je in een hectische, op de economie gerichte maatschappij wel op een iets ander planeetje dan de meeste mensen. En daarom voel ik me een lucky bastard met een liefde in mijn leven die zo stabiel, krachtig en warm is. Ik ervaar plezier in het samenzijn met anderen, fijne warme afleiding. Maar Dejan is (samen met onze beestenkinders) mijn enige echte mentale medicijn tegen de zorgen en het ongemak. Niet alleen nu.
Ondanks dat ik een ‘hoogrisico patiënt’ ben nu (zoals dat dan gezegd wordt) voel ik me stevig en ook niet bezorgder dan normaal. Want wij leven altijd al met de zorgen, zij het verspreid over de tijd. We zijn getraind, en al jaren een sterk team in crisismanagement.
Waar ik me wel zorgen over maak, is hoe andere mensen nu omgaan met de angst, de dreiging en met het feit dat het leven op z’n kop staat. Extreem hamsteren, mopperen, elkaar de hersens inslaan thuis: het is niet goed nee. Maar ik snap het wel. Als je niet gewend bent dat het leven ineens totaal andere omstandigheden geeft, is dat niet makkelijk.
En ik maak me heel erge zorgen om de mensen die oud zijn, die alleen zitten, in hun laatste levensfase zijn en ook nog de dreiging van ziek worden voelen. Wij gaan dit weekend een filmpje opnemen samen met Freek, voor de oude mensen uit ons boek-brainstorm-groepje. We hebben ze al veel te lang niet kunnen zien. Eerst door een ‘lock down’ vanwege het norovirus en daarna meteen corona erachteraan. We waren zo lekker op dreef met z’n allen, de poeziealbums zouden erbij gehaald worden, we zouden babbelen over eerste liefdes op het schoolplein en andere herinneringen aan hun kindertijd. En nu zitten ze allemaal opgesloten. Ze hebben niet veel leef-tijd meer over en moeten nu maar hopen dat er nog wat ‘corona-vrije’ dagen achteraan zullen komen voordat hun tijd ‘op’ is.
Een filmpje maken dus. Dat gaat naar de activiteitenbegeleider en zij gaat ermee rond langs de clienten. Als zij inmiddels nog mag werken, we spraken dit een paar dagen geleden al af.
Verder werk ik wel door aan het boekje, ook ons kookboekje. Dejan sleutelt aan een nieuw jasje voor mijn blog, en we hebben afgelopen dagen een kleine actie op touw gezet die zich heel, heel bescheiden aan het verspreiden is (als een lief, onschadelijk piepklein virusje) en leuk wordt opgepikt. Super klein, maar het effect is wel groot: blije gezichten aan de deur. Ik zal het even uitleggen. Wie weet, heb je wel zin om mee te doen.
BedankBriefjes.
De actie is bedoeld om (volgend op het applaus voor de zorg) mensen in andere ‘vitale beroepsgroepen’ die ook gewoon door moeten ploeteren ‘out there’, ook een hart onder de riem te steken. Met BedankBriefjes (die we eergisteren snel bedacht en gemaakt hebben). Die kun je downloaden. Bijvoorbeeld een briefje om op je deur te plakken, en zo de postbode en de pakketbezorger te bedanken voor het werk. Of je plakt een bedankbriefje op de kliko, voor de vuilnismannen en -vrouwen.
De briefjes zijn (uiteraard) gratis te downloaden. Dan kun je ze zelf printen, knippen en opplakken of ergens een briefje achterlaten. Voor verschillende beroepsgroepen. Maar ook briefjes die je zelf kan invullen, mocht er een beroepsgroep missen.
We maakten ook een mini website voor de BedankBriefjes.
Hier hadden we gistermorgen dus al een heel blije postbode en pakketbezorger, de een riep dat door de brievenbus, de ander belde aan (en stapte meters naar achter op veilige afstand) en glimlachte van oor tot oor. ‘Ik maak er een foto van en stuur het naar de groepsapp van de pakketbezorgers’, zei de bezorger. ‘Doet me heel erg goed’, zei hij ook nog.
De briefjes werken, onze missie is nu al geslaagd.
Lichtpuntjes ✨
In donkere tijden zijn vrolijke nootjes en signalen van hoop zo welkom, vind je niet? Vandaag schijnt de zon, ook in de tuin. Ik ga mijn volgende kop koffie buiten slurpen. Hopelijk geeft de zon overal meer dan wat warmte.
• Dit is een hele leuke video van Myth Busters, ‘the safe sneeze’. Over het effect van niezen in je hand, zakdoek of elleboog. Dan snap je voor altijd waarom het advies ‘elleboog niezen’ gegeven wordt.
• En dit liedje van de band America (bekend van o.a. ‘Horse with no name’), is lief. Ik luister sowieso graag naar America, al jaren. Samen met Dejan en ook alleen. Dit nummer is zeker niet hun beste song (integendeel, het riep eerst even ‘We are the world’ achtige irritaties op) maar het voelt nu wel heel toepasselijk en heeft iets hoopvols in zich. Dat vind ik er mooi aan. Je ‘moet’ ‘t dan wel helemaal afluisteren want het wordt naar het eind steeds ‘hoopvoller’, ha! America, Hope – Hourglass 1994.
Rustig weekend gewenst, doe voorzichtig en -please!- blijf thuis als ‘t even kan.
Als je er wel uit moet voor je werk: hang in there, blijf gezond en heel veel goeds!
Kiki ?