Het leven is uitdagend, de wereld staat in brand, ‘t waait en het giet
Maar de adventskrans hangt, ha! Die geurt en straalt ons tegemoet. Met een heel leger aan engeltjes, om verzachting te brengen daar waar het leven te hard is.
Want mijn god, wat is er veel heftigheid overal. In ons eigen leven nu door alle gebeurtenissen, maar natuurlijk vooral ook in de wereld. Wat een bizarre planeet zijn we toch…
Vanmorgen dronk ik een bakkie met een bevriende buuf en onze beide hondenkinders knus naast ons op de bank. We hadden weer een van onze vele mooie gesprekken over ‘de wereld, als dingen moeilijk zijn en alle fijne dingen’. En het grappige is: zij was de eerste die onze adventskrans zag hangen en ze werd helemaal blij. Dierbaar is dat.
Dit soort dingen werken voor mij ook heel erg helpend. Iets liefs, sfeervols, iets met zeggingskracht en vanuit een kostbare traditie. De takken van de krans ruiken weer zo lekker, naar kerst, naar het bos, naar thuis bij pap en mam en later dan bij pa, want die bleef er zijn hele leven mee doorgaan; een adventskrans maken.
Hier met Dejan is alles pittig en heftig. Steeds komen er nog nieuwe obstakels bij, het echte herstel is nog niet begonnen. Maar we leven wel met een heel voorzichtig gevoel dat we uit het aller,- allerdiepste dal heel ietsjes omhoog klimmen. Super langzaam, maar wel piepkleine stapjes eruit. En we hebben heel fijne steun en warmte dicht om ons heen en dat is voor nu genoeg om uit een overweldigend gevoel van ellende weg te blijven.
Ik heb heel veel op mijn bordje maar probeer ook adem te blijven halen. Dus dit blogbericht hou ik ook gewoon bij wat ‘t nu is. En ach, mijn bloglezers af en toe eens trakteren op een iets korter berichtje lijkt me ook geen straf, oh oh…
Ik ga afsluiten en de kaarsjes aansteken mensen! Nee, niet die op de krans, daarvan ‘mag’ de eerste pas aan op zondag. Maar de andere kaarsjes in huis kunnen niet vaak genoeg hun gloed en warmte brengen op deze donkere dagen in onze grauwe, stormachtige wereld.
Rustige novemberavond gewenst.
Kiki
