De herfst was nog nooit zo raar en troostrijk.
Normaal is de herfst voor mij een feest. En de eerste vliegenzwam al helemaal!
Maar op dit moment is er niet zo heel veel ruimte voor feestelijkheid. Elke dag wordt het een pittiger uitdaging voor mijn lieve Dejan en regelmatig breekt m’n hart, om dat te zien gebeuren. De behandelingen geven een genadeloze klap en dat is na elke bestraling sterker te merken. En dan ook nog de chemo’s eroverheen… We zijn nu 16 dagen onderweg (bestraling 14 van 34 is geweest) en het weekend is nu niet meer iets van ‘even lekker bijkomen’ maar ‘even een klein beetje ademhalen’.
Dejan moet keihard werken om niet omvergeblazen te worden door wat hem overkomt. Eten, is nu een gevecht. Ook het vloeibare eten; het lukt bijna niet meer. Er staat een hele doos vol met flesjes met drinkmaaltijden en ze blijven ongeopend. Want dat lukt hem al helemaal niet meer. Alleen nog een zelfgemaakte smoothie heel af en toe, met heel veel moeite. De keel raakt zo beschadigd door de bestralingen, dat eten en drinken wegslikken, continu kokhalsreflexen geeft. Zijn keel gaat ook meer pijn doen. Hij heeft inmiddels ook al morfine gekregen tegen de pijn (pleisters en een drankje), maar Dejan hikt er tegenaan om dat te gaan gebruiken. Wat ik heel goed snap. En het idee van sondevoeding komt ook dichterbij. Ook daar heeft hij het lastig mee. Maar hij voelt zich er bijna aan toe, ook. Dat ie niet meer zo hoeft te vechten om al die drinkmaaltijden weg te krijgen. Er is misschien nog een soort tussenoplossing met poedertjes, maar dat horen we dan na het weekend weer. Wie weet, wordt dat nog iets.
Maandag is ie jarig, dappere Dejan. En ja, om die 90% kans op genezing voluit te benutten in de hoop nog veel meer verjaardagen te vieren samen, ondergaat hij deze tsunami aan ongemak. Hij slaapt intussen veel maar wil ook actief blijven. Zo nu en dan een afwasje doen, Freek uitlaten waar mogelijk. Met de bus naar bestraling en soms zelfs terug naar huis lopen. Met de medische taxi wil Dejan niet want die rijdt vaak om, maar soms belt hij een gewone taxi. Gisteren deed hij nog een kleine boodschap, maar dat stukje heb ik nu overgenomen. We bestellen de grote berg boodschappen bij de Appie en het kleine spul doe ik op de fiets. Zolang Dejan geen temperatuur van 38,5 heeft, wordt het actief blijven vooral aangeraden, zeggen ze in het ziekenhuis. Maarja, als je dan bijna niks binnenkrijgt aan voeding, helpt dat niet echt. Dus alle hoop op maandag, als er weer verder gekeken kan worden hoe die lieve bijna-jarige-man van mij weer een beetje kan worden bijgetankt, zonder te intens moeten vechten met eten en drinken.
Hoe het leven kan lopen…
Intussen kunnen we gelukkig nog wel samen genieten van knus op de bank, onder dekentjes bij de tv, onze politie-serie-verslaving uitleven. En vertederd raken door Freek die er dan zo lief bij ligt, diep in dromenland (net als op de foto onderaan). En Jasper die als een luide kerel ligt te snurken. Ze zijn een cadeau, die twee!
Ik had bedacht om zo af en toe een bericht over de situatie met Dejan te schrijven, maar ik kan het bijna niet ‘negeren’ hier. Dat wil ik ook niet. Het is een hele pittige, surrealistische en intense film waar we in zitten. Zelf probeer ik ook nog wel om met mijn voeten in het ‘normale leven’ te blijven staan, waar mogelijk. Ik werk aan kleine creatieve klussen en maak hier en daar wat fijne afspraakjes. Morgen ga ik koffie doen in de stad met Diny, een (inmiddels) dierbaar bevriend persoon. Zij is een vroegere jeugdvriendin van mijn mams. Ze leerden elkaar kennen tijdens hun opleiding verpleegkunde, hier in Nijmegen bij CWZ. Diny kent ons kinderen dus ook al vanaf geboorte. Ik smul van haar verhalen en hoor soms ook dingen over mijn ouders die ik nog niet wist. Zij vertelt ook prachtige verhalen over haar leven met haar man Jo (net als mijn ouders is hij overleden), die ik me nog helder voor de geest kan halen. Verheug me op ons koffietje morgen. We zien elkaar elke paar maanden en dan is er weer veel te vertellen en vooral veel te beluisteren in de verhalen van Diny.
Vanavond zit er een dierbare gast aan tafel, ook gezellig even.
En ik geniet van de herfst, intussen. Feest? Mwah, nee. Maar als ik dan door het park loop, of bij ons in de straat door het bosgebied struin en de blaadjes dwarrelen in wolken over me heen, dan geeft me dat wel even nieuwe, warme energie. En ik zie steeds meer gouden gloed vanuit en rond onze boomhut (foto onderaan). Troostrijk, dat is het. Ik probeer dat allemaal extra gretig in me op te nemen. En dat doe ik deze herfst dan ook maar namens mijn lieve Dejan. Vurig hopend, dat we er volgende herfst weer heel anders bij lopen samen (fingers crossed!). Dit bovenaan was de eerste vliegenzwam van dit jaar (althans, de eerste die ik zag).
Fijn weekend nog.
Kiki
