Zo mensen, het zit erop!
De 4Daagse -en de Vierdaagsefeesten- 2024 zijn voorbij. Nijmegen kan gaan uithijgen van een enerverende, zinderende week. Zo te lezen (tot nu toe) is alles zonder noemenswaardige problemen verlopen. En jeetje, wat een onbeschrijfelijk feest is zo’n week toch!
We hebben het nu wat betreft de 4Daagse zelf toch wel een beetje van binnenuit bij de organisatie meegemaakt (hangend in het perscentrum en lopend door het Rode Kruis hospitaal en de verzorgingstent met boekjes) en het is enorm, wat daar allemaal gebeurt, rolt, stroomt, enz. Daar krijgen wandelaars en bezoekers niet zoveel van mee, maar wat een denderende trein is dat. En er wordt best makkelijk gemopperd op de organisatie -dit is niet goed, dat is niet goed- maar het is echt een mega operatie, bijna niet voor te stellen.
Streng?
Wij snappen nu beter dat de organisatie zich bij tijd en wijle een beetje rigide opstelt met zaken. Om een eigen voorbeeld te geven: op dag 3 bedachten wij samen met iemand van communicatie dat het misschien wel slim was om een vast plekje te maken op de Wedren, waar ons boekje door ons kon worden uitgedeeld. De drukkerij kon last minute een poster daarvoor maken en dan zouden we de boekjes kunnen uitdelen aan wandelaars die nog gewoon meededen maar bijvoorbeeld een wandelmaatje hadden die was uitgevallen.
Dan zouden de wandelaars een boekje kunnen komen halen om als troostcadeautje te geven aan hun uitgevallen vriend/vriendin/partner/bekende. De locatie moest zijn, de service desk. Want op het grote scherm waar Troostboekje werd aangekondigd, werden mensen verwezen naar de service desk om het te halen. Maar het boekje lag binnen bij de Service desk, waar je vaak moest wachten in de rij, omdat daar mensen zich konden melden met allerlei vragen en problemen. Dus wij dachten: buiten een herkenbaar plekje maken, zodat je het boekje snel even kan ophalen.
Buiten was ook een prachtig plekje open, waar vrijwel alle wandelaars langs kwamen (met veel loopruimte eromheen) na het scannen van de polsband. Wij dus met z’n drieën vol enthousiasme naar die service desk. Nee, kon niet, zei de mevrouw achter de balie. En al speet het haar enorm -want ze vond het boekje ook heel leuk- het mocht echt niet. Vanwege het ontruimingsplan. Een tafeltje buiten dat niet in het ontruimingsplan opgenomen was, dat mocht zij niet toestaan. De poster mocht wel opgehangen worden, maar wij hebben het maar even gelaten voor wat het was, en willen dit allemaal meenemen in de evaluatie van het boekje.
Mee in de stroom
We hebben van deze pilot geleerd dat ons boekje, als het de doorstart krijgt, het organisatieproces in moet en meer formeel moet worden opgenomen in het hele proces. Nu was het een pilot en is alles een beetje geïmproviseerd, het boekje is warm omarmd in de organisatie, maar bungelde ook een beetje naast alle gebaande paden en er was daardoor weinig meer mogelijk dan er nu is gebeurd. Dat moet wel anders, want op deze manier bereikt de papieren versie te weinig uitvallers, vinden wij. Ze zijn zeker uitgedeeld door diverse mensen van de 4Daagse, bij het Rode Kruis enz. maar ik weet zeker dat er veel meer uitvallers zijn die het boekje niet hebben gekregen, dan wel. Het moet duidelijke kanalen krijgen om bij de uitvallers te komen. Als dat niet kan met een vastere vorm binnen het event, kan ik niet meer achter dit concept staan.
Anyway, om zo’n enorm event -met zo’n mensenmassa- veilig en goed te laten verlopen, is dus zelfs een piepklein tafeltje spontaan neerzetten op het terrein, niet mogelijk. En we snappen het ook zeker. Iemand zei: ‘we worden als wandelaars wel streng behandeld’ maar wij snappen nu ook beter waarom dat is. Voor de eigen veiligheid van wandelaars en bezoekers. Het is te massaal voor improviseren en voor maatwerk. En dat zal niet anders kunnen.
Onze -geïmproviseerde- pilot is in het algemeen warm en vrolijk geland en dat is iets waar wij hartstikke happy mee zijn. Maar als ze een doorstart willen, dan hebben wij wel een paar ‘voorwaarden’.
Vertrouwen
Wel zijn we heel dankbaar voor de superleuke en soepele samenwerking met de 4Daagse bij het maken van het boekje. En voor het volle vertrouwen dat ze ons hebben gegeven, ook in de 4Daagse week zelf. Babs van Communicatie had een paar kanalen (Hart van Nederland en Omroep Gelderland) benaderd voor het boekje -waarvan ze dacht: ‘die zijn wel leuk voor Kiki en Dejan en voor het feit dat het nog een probeersel is’. En vervolgens heeft ze de contacten tussen hen en ons en de tv opnames, helemaal aan ons overgelaten. Dat was best spannend, maar ook wel tof. En we konden steeds het perscentrum in en uit hobbelen, boekjes uit de voorraad halen, iets te drinken pakken (en op heel schone wc’s zitten, ook heeuuul fijn!) dus wij hebben onszelf prima gered. We zagen intussen dat ze het bij communicatie echt pittig hadden, die moesten kei- en keihard werken, je zag ze af en toe hijgend heen en weer rennen. En het werd steeds broeieriger en benauwder in het perscentrum, niet aangenaam. Dus ik heb dik respect voor hoe zij dit allemaal gedaan hebben.
Jee, TV…
We hebben 3 keer een tv opname gehad voor Troostboekje en die zijn uiteindelijk alledrie ook gebruikt. We krijgen ook weer superleuke reacties op ons gesprek bij de live uitzending gisteren. Maar heel eerlijk: voor ons was die opname wel een beetje too much. We waren gisteren al heel moe, waren naar de stad gekomen in een bomvolle bus waarbij de airco kapot was en stonden daar op dat Keizer Karelplein -waar de tv opnames waren- in de hitte te wachten. De gevoelstemperatuur was er 38 graden, las ik. Die arme mevrouw die de hele dag in de zon moest presenteren voor Omroep Gelderland…dat moet een uitputtingsslag zijn geweest voor haar!
We hadden gistermorgen bij het wakker worden eerst nog een medisch probleem met onze Freek, die naar de spoeddierenarts moest. Is gelukkig weer helemaal goedgekomen. We hadden ook oppas voor Freek, wat superfijn was, want die wilden we absoluut niet meeslepen die hitte in. Dus die bleef lekker thuis.
Maar alles bij elkaar, gingen wij oververhit, moe en nog een beetje gestresst van Freek z’n medische situatie, de opname in. En daar deden ze iets heel stoms, vonden wij achteraf: ze gaven mij de microfoon in handen en ze gaven mij ook een oortje met zendertje, zodat ik de vragen van de presentatrice goed kon horen. Het was er namelijk heel hectisch wat betreft geluid. Maar Dejan had geen oortje en geen microfoon. Het gesprek zou voornamelijk met mij zijn. En ik moest dan, als hem toch iets werd gevraagd, de microfoon bij hem houden. En toen ging zij een vraag aan Dejan stellen, waarvan ze wist dat wij die nog helemaal niet konden beantwoorden (dat was in het voorgesprekje al besproken). Dejan hoorde de vraag niet goed en dat gaf een antwoord dat niet klopte, zonder dat hij daar iets aan kon doen. Ik dus in lichte paniek proberen te boel te redden, haha! En toen de presentatrice begon te drammen over diezelfde vraag, heb ik -al zeg ik het zelf- dat heel goed weten af te wenden. Ze wilde weten hoeveel boekjes er zijn uitgedeeld, maar dat is nog helemaal niet te traceren. Die boekjes waren overal en nergens en wij wisten niet welke mensen op de route en bij het Rode Kruis, hoeveel boekjes hadden uitgedeeld. En we hadden dat haar ook uitgelegd toen ze het in het voorgesprekje vroeg aan ons. Ze vroeg dat vanuit een heel hartelijke gedachte: ‘ik gun jullie dat de boekjes echt flink zijn uitgedeeld, dat je er niet mee blijft zitten’. En ze vroeg ook of ze een boekje mocht houden omdat ze ‘t zo’n leuk boekje vond. Haar enthousiasme was wel echt heel fijn voor ons!
Ik had het gevoel dat het gesprek niet echt goed ging maar we kregen meteen na afloop al berichtjes met hele leuke reacties en terugkijkend thuis waren we ook helemaal oke ermee, het viel ons mee.
Hart van Nederland was superleuk en het eerder opgenomen filmpje van Omroep Gelderland is gisteren nog gepubliceerd. We zijn blij dat niet alle media het wisten van Babs en dat we bijv. niet bij Het gevoel van de Vierdaagse zijn geweest. Daarvoor was het boekje nog teveel een probeersel en dat programma is prachtig maar was ons iets te ‘formeel en officieel’ geworden. Bovendien missen wij Fons de Poel en Tim de boswachter in het programma. Maar de media aandacht die er nu voor was, voelde voor ons al bijna teveel. Het was fijner geweest achteraf, als dat alles pas een jaar later zou zijn als de kinderziektes uit het boekje en uit de organisatie rond het uitdelen waren verdwenen. Maar uiteraard zijn wij ook dankbaar voor de enthousiaste belangstelling, echt wel stoer dat ‘t boekje dat al teweeg bracht!
Dit hieronder is een screenshot van ons tijdens een van de opnames.
Alles bij elkaar
We hebben een mooie, intense en avontuurlijke week achter de rug. Alles uit de kast getrokken om het boekje vol energie en met heel veel effort die 4Daagse door te slepen en heel veel gegeven om deze pilot de beste kansen te geven vanuit onze positie.
Ik denk dat het boekje wel een andere titel zou moeten hebben -dat had ik ook al gesuggereerd in een van de overlegmomenten- omdat ik het woord ’troost’ eigenlijk te beladen vind. Teveel zielig. Dat woord werd mij bij een van de berichten over het boekje ook in de mond gelegd maar dat heb ik niet gezegd en dat vind ik ook helemaal niet. Ik wilde het boekje eigenlijk ‘Oppepper’ noemen, dat leek mij lichter en pittiger .Maar in het overleg waarin ik dat opperde, waren ze bij de 4Daagse juist enthousiast over ’Troostboekje’ en dus hebben we het zo gelaten. Het is helemaal oke. Voor nu, haha!
En nu stappen wij moe maar voldaan (en ook wel echt heel blij dat het erop zit) het weekend in. We gaan even lekker relaxen dit weekend. Net als onze twee kereltjes hier. En ons huis opruimen, dat ook (de feestversieringen hangen er zelfs nog). En oh ja: weer even gezond gaan eten. En: nagenieten. En: de zomervakantiemodus in rollen.
Ik meld me na het weekend nog even en dan neem ik een paar weken pauze op mijn blogje. Maar nu eerst nog tot snel.
Vanuit Nijmegen, fijn weekend.
Kiki
Foto’s
Helemaal bovenaan:
dit was surrealistisch. Om midden op het Keizer Karelplein te staan. Normaal het engste verkeersplein van Nederland, nu zonder verkeer en met alle ruimte, kijkend naar eretribune en binnenkomende wandelaars. Een super beveiligde zone was het gisteren, politie moest ons doorlaten om bij Omroep Gelderland te komen.
