Dag 3, blogbericht 5.
Vandaag konden we, op weg naar de Wedren voor onze boekjesmissie, goed zien dat het een pittige (en ook de een-na-laatste) wandeldag was geweest. Wat zagen we veel mensen (met polsbandjes) onderweg naar de bus/fiets/naar huis die bijna niet meer vooruitkwamen of al helemaal scheef liepen… Bij een wandelaar zeiden we tegen elkaar: ‘die gaat bijna omvallen, moeten we hem even aanspreken of het wel oke gaat?’ Maar toen hij breed lachte naar onze Freek, zag hij er toch wel helder en opgewekt uit weer. Al liep hij wel flink scheef. Dat je denkt: hoe gaat hij dat morgen redden? Ik hoop dat ‘t hem lukt, dat ie een beetje op zichzelf past en enigszins kan genieten van de Via Gladiola.
Toen we vanmiddag op de Wedren in het perscentrum waren, vertelde een fotograaf van de 4Daagse -die van ons boekjes had meegenomen omdat zij veel onderweg is op de route- dat zij Troostboekjes had uitgedeeld aan uitvallers. Ze vertelde dat een wandelaar er nogal gedesoriënteerd bijzat en verdrietig was maar dat het krijgen van het boekje haar ontroerde. En de fotograaf vond het een fijne tool om met zo’n uitvaller in contact te komen, omdat die er toch even flink doorheen zat. Ook waren er twee wandelaars (die morgen wel gewoon nog lopen) die ons aanspraken over het boekje en het ook erg leuk vinden. We hebben ze een boekje meegegeven voor een bevriende uitvaller. En we hebben zelf ook nog een paar boekjes uitgedeeld, waarbij we ook merkten: het wordt zeker op prijs gesteld en voelt, vertelden de ontvangers ons, als een soort ’troostprijs’. Iets krijgen, ondanks dat je niet het einddoel haalt, geeft toch een vorm van erkenning voor al je inspanningen.
Het maakt ons blij dat het boekje dit soort effect kan hebben. Het idee lijkt aan te slaan. Wel betwijfelen wij of er veel uitvallers zijn die het papieren boekje daadwerkelijk hebben gekregen, de meeste uitvallers verdwijnen toch meteen uit beeld. Die krijgen de digi versie per mail. Maar we hebben voor nu (nog lang) geen concreet overzicht over hoeveel papieren boekjes eruit zijn gegaan.
Intussen belde Omroep Gelderland met de vraag of we morgenmiddag in de live uitzending bij de intocht willen meewerken aan een interview over het boekje. Afwachten maar weer of dat dan wel doorgaat, maar wel heel leuk dat ze het vroegen. Gewoon hup, morgen die vulkanische bubbel in duiken daar bij de intocht, dapper meedoen aan de live uitzending en Troostboekje nog een laatste duwtje geven voor een eventuele doorstart volgend jaar. Dat verdient het wel, als we de vele reacties de revue laten passeren.
Op naar dag 4 dus. De laatste van deze feestelijke en surrealistische rollercoaster-week in Nijmegen. Dat er maar veel wandelaars feestend richting hun kruisje mogen gaan!
Welterusten.
Kiki
