Toch alweer een bericht. 

Er mag dan wel een bom(metje) ontploft zijn en ja, die wolk die zo fijn leek te zijn verdwenen is helaas terug (in vol ornaat drijft ie weer overal mee naartoe). Het is niet te filmen bijna, hoe dit ‘slechte verhaal’, dat afgerond leek te zijn, ineens weer verdergaat. Wie heeft dit verzonnen joh?! Niemand dus. Dat is het ‘fijne’ dan toch wel: je hoeft op niemand boos te worden. Ik ben daar niet goed in namelijk, echt boos worden.

Maar slecht verhaal en kopzorgen of niet; het leven gaat ook gewoon door. En gelukkig maar.
We maken ook gewoon veel fijne, lieve en mooie dingen mee deze dagen. Super lieve berichtjes en signalen uit allerlei hoeken. Liefdevolle steun is ‘t simpelweg. Iedereen snapt zonder aarzeling, hoe heftig dit is voor Dejan en mij.

Gisteren hebben we heel fijn en relaxt zitten brunchen in de tuin van buuf Tineke’s lief. Tineke zou op Jasper passen tijdens het weekendje weg van ons. Toen wij het hotel gecanceld hadden (omdat dit ‘is het dan misschien tòch kanker?’- weekend veel te confronterend is geworden) vroegen Tineke en haar lief ons of we zin hadden om bij hen in de tuin te komen brunchen. Dat was lief en fijn. We waren al vaker met z’n vieren bij elkaar geweest en dat was fijn ook.
Het was een heerlijke brunch, een dierbaar samenzijn en dat alles heel fijn ongedwongen. We waren nog niet bij haar lief thuis geweest; een fijne stek. Die twee hebben echt the best of both worlds met hun woonplekjes. De een ‘n landelijke dorpsplek in de rust en de ander een bosrijke levendige plek in de stad. De rit ernaartoe en terug was ook puur vakantiegevoel. Dat het genieten van dat soort dingen toch gewoon lukt, ondanks de stress en de tergende onzekerheid, voelt goed en stoer.

We struinden nog even door het dorpje, richting de Rijn, die wij (toen we nog in Dieren woonden) op die plek ook een paar keer overgestoken zijn met de veerpont, op onze Vespa-mini-vakantie-tripjes naar Groesbeek. Alles is zo mooi frisgroen nu, prachtig!

Zondagavond aten mijn lief en ik bij Plek NMGN, waar je normaal voor onder de 6 personen niet kan reserveren. Maar Dejan belde ze op en zei: “wij hebben een heftige dag gehad, zou je alsjeblieft een uitzondering willen maken en een tafeltje voor 2 willen reserveren? We willen heel graag bij jullie komen eten”. Dat was geen enkel probleem zeiden ze. En ze reserveerden het tofste plekkie daar voor ons. En of de bediening Dejan z’n telefoontje onthouden had of niet; we werden heel warm ontvangen en in de watten gelegd. Het is een fijne plek, dat Plek. Echt lekker eten, met liefde genaakt en in een heel toffe sfeer, elke keer weer. We hebben onszelf ook weer getrakteerd op een cadeautje uit de Plek shop, waar ze interieurspulletjes verkopen van diverse merken. Dit keer een kussen voor op de bank, voor in mijn rug. Lekker breed, goede vulling en een fijn retro printje. Dit is ‘m. Je steunt een goed doel, met dit merk, Zebbz. Mooi meegenomen. Het staat vrolijk bij ons in huis.

Gisteravond haalden we een lekkere hap bij ‘onze’ toko en genoten we van de avondzon op ons terras.

Alles bij elkaar een wilde-achtbaan-weekend maar ook gewoon een dierbaar paasweekend met vakantiegevoel. Maar oh oh man, ik ben zó niet-goed met achtbanen… Wie wel eigenlijk…

Toch probeer ik mezelf stevig bij elkaar te pakken. Ik ben voor de komende dagen -en vooral voor het onderzoek op donderdag- mezelf een flinke dosis taaiheid en stevigheid aan het ‘toespreken’ in gedachten. Donderdag worden er sowieso wéér biopten afgenomen zei de arts. Ik begin verdorie een abonnement te hebben op dat stomme gedoe!- maar het moet. Als ik de arts zo hoor, zijn zij er daar nu heel erg gericht op mij hier extra goed doorheen te slepen. En om deze achtbaan zo rustig mogelijk te maken en zachtheid erin te brengen voor mij. Dat vind ik fijn. Ikzelf daarentegen ben gericht op hardheid kweken bij mezelf. Ik moet en wil simpelweg even bikkelhard worden hierin. Geen gemekker, doorstaan die bende. Soms ben ik heel erg bang. Bang dat dit dus kanker is en bang om gauw dood te gaan. Ik zeg het maar gewoon zoals het is, een heel basale angst.
Maar dan spreek ik mezelf wel weer toe, steeds als die angst me overvalt:

bang zijn mag heel even, het is ook niet stom of raar, maar ga jezelf niet gek maken dame. Dit kan jij. Je bent een taaie stoere, volwassen tante die al heel veel heel doorstaan, die heeft bewezen hoeveel ze aankan, dit kan je ook aan. Je moet het en je kan het. 

In het ziekenhuis zeggen ze bij de hand-revalidatie die ik krijg voor mijn reuma (jep, die was er ook nog): “Je bent een patiënt die heel goed weet wat ze wel en niet wil, en dat ons heel mooi en helder kan uitleggen. Dat is fijn voor ons want dan kunnen we beter aansluiten met ons plan, van patienten als jij, leren wij veel”.
Kijk, dáár wil ik me nu aan optrekken, aan die feedback.

Ik wil mezelf vertellen dat ik stevigheid heb, ook al ben ik bang. Dat ik het aankan, ook al ben ik bang. Dat ik mijn eigen zorg-manager kan zijn. Ik was het ooit als mentor van meneer Jan, met een verstandelijke beperking en kan het nu ook zijn voor mezelf. En ik weet dat mijn lieve Dejan het vreselijk moeilijk vindt om mij te zien afzien. Als ik reuma-pijn en frustraties heb, als ik een vervelende behandeling moet ondergaan (zoals een injectie in een ontstoken gewricht) of nu, als ik van die nare onderzoeken heb bij gynaecologie. Maar als ik niet oplet, ga ik me zorgen maken, om zijn bezorgdheid voor mijn afzien. Snap je ‘m nog? Mooi, ik ook.

Anyway, ik heb die mooie man van mij gisteravond gevraagd om zich aan te sluiten bij mijn beleid nu: nuchterheid richting donderdag. Dat we samen niet bang gaan zitten zijn dat ik moet afzien, maar het vertrouwen benadrukken, dat ik het prima doorsta.

En alles dat erna nog gaat komen waarschijnlijk (ik ben niet gek en weet ergens diep van binnen heus wel dat dit nog niet afgelopen is na donderdag ), dat doorsta ik ook. Wat het ook is. En ik wil dat Dejan mijn stevigheid ziet en dat hij erop durft te vertrouwen dat ik het aankan. Dan mogen de momenten van mentale pijn en onmacht er zijn, ook bij hem. Maar we verdienen ‘t ook om te zien en voelen hoe sterk we zijn allebei. En wij samen, al 15 jaar lang.

Het is dus nu heel simpel: de dingen die moeten, die moeten. Zonder gemekker.

Vandaag gaan wij verder met de dingen die mogen. Die op de leuke planning staan. Samen met Tineke ben ik het volgende buurtterras creatief aan het voorbereiden, vanmorgen lekker op ons dakterras zitten bomen, en we werken aan het nieuwe boekjesproject (inspiratie voor thema’s zoeken) waar we vrijdag voor bij elkaar komen met de zorginstelling in Nijmegen. Verder ook nog werken aan een ander boekje. Zometeen even struinen naar Brakkenstein voor een leuk koffietentje en daar wat boodschappen oen. Genoeg afleiding.

Intussen niet vergeten ook nog even een avondkoffietje te doen op ons dakterras. De kruidenplanten zijn enorm aan het groeien en geuren! We gaan er nu ook echt een moestuintje maken, komende weken. Deze buitenplek is puur geluk. Onze boomhut is puur geluk en wij samen op deze plek, is puur geluk. We hebben niet alleen pech en tegenslag, we hebben ook genoeg mooie mazzel in het leven. Ik omarm dat maar zoveel mogelijk, als tegenwicht voor de moeilijke dingen die er nu zijn en de pittige hobbels die genomen moeten worden.

Ciao, tot gauw.
Kiki