Als het leven (even?) knelt, hoe blijf je dan toch goed ademhalen.
Het is zo beklemmend, wat er momenteel gebeurt. Dat donkere nieuws blijft maar doorgaan en wat treft je een gruwelijk lot als je in Oekraïne woont. Hoe moet je daar overleven?
En hoe moet je er hier naar kijken en luisteren? Wat moet je vinden? Je hart zegt: val die enge vent aan en schakel ‘m uit! Maar je verstand leert, van allerlei wijze mensen die er veel genuanceerder over kunnen denken en er die er WEL iets van weten, dat het zo simpel niet ligt.
Om een beetje oke te dealen met het beklemmende van deze gebeurtenissen, is goed blijven ademhalen wel nodig toch? Wat kun je anders doen dan erbij blijven met je interesse en betrokkenheid, je oren en ogen openzetten voor wat de deskundigen hierin te zeggen hebben (nog nooit met zoveel aandacht naar militaire functionarissen geluisterd) en intussen ook proberen te zorgen voor wat lucht in het leven, ook om je heen. Lucht en licht.
Dat is het gelukkig wel, licht. Die zon! Fijn.
Ik had na de afgelopen paar dagen ineens heel veel zin om even te bloggen. Zal je zien: haal je de druk van de ketel voor jezelf en juist dan begint het fijn te kriebelen. Prima zo. Ik doe even gewoon waar ik zin in heb, niet wat ik voel dat ik zou moeten doen.
Mijn eigen kopzorgen worden er overigens niet echt minder op. Ik had vandaag nog even een gesprekje met de gynaecoloog; ik heb nog geen uitslag, maar er is wel iets op de echo te zien dat ze liever niet ziet. Ik dacht zelf dat ze daar al een verklaring voor hadden gegeven (iets goedaardigs als een ‘vleesboompje’ zoals een van de 2 artsen zei) maar dat bleek ik verkeerd te hebben begrepen. Dan nog hoeft dat niet bij voorbaat al helemaal fout te zijn hoor. Dus het biopt dat genomen is moet gewoon gaan uitwijze hoe het nou zit. Maar dat beetje geruststelling dat ik al in mijn broekzak dacht te hebben, dat is er dus niet echt en dat is toch wel even slikken. Maar 15 maart hoor ik eind van de dag de uitslag en pas dan is het duidelijk, eerder niet. Over 5 dagen dus. De gynaecoloog stelde voor dat ze mij zelfs tijdens haar nachtdienst even wil bellen, mocht ze al eerder uitslag zien (wel alleen als de uitslag goed is, dat begrijp ik helemaal). Dat vind ik heel lief van haar.
Ik heb er wel een beetje een rottig voorgevoel over. Is dat angst of intuïtie, geen idee even.
Momenteel probeer ik maar vooral veel fijne dingen te doen, afleiding te zoeken en ‘mentaal in een warm holletje te zijn’ met Dejan en de beesies. Dat alles helpt om ook binnen mijn eigen, toch ook wel tikkeltje beklemmende situatie, goed te blijven ademhalen. Ik voel de bibbers wel over alles, maar ik voel geen dichtgeknepen keel. Schrijven helpt ook, trouwens. Zolang ik maar niet moet, ha!
En jij, in de wereld van nu, hoe hou je het leefbaar voor jezelf?
Weet je wat elke keer weer wordt geadviseerd als ‘medicijn’ tegen stress, zorgen en angst? Letterlijk letten op je ademhaling natuurlijk, maar ook je zegeningen tellen. Keer op keer. Soms wel drie keer opnieuw. En dan niet de algemeenheden meetellen maar vooral de tastbare dingen van de laatste dagen. Wat vond je fijn. Wat gaf tegenwicht aan al het heftige nieuws? De dingen van het hier en nu, die lief voor je zijn, waar heb je om geglimlacht, wat bracht je even een zorgeloos gevoel. Daar bij stilstaan, kan je rust en ruimte geven.
Dus hup, ‘k ga het gewoon weer doen: de zegekinkjes tellen.
De afgelopen dagen werd ik blij van van alles. Ook van de liefdevolle reacties van vrienden op mijn (en ook Dejan z’n) ‘in spanning afwachten’. Lieve berichtjes, lieve kaartjes, plaatjes, een mooi voorjaarsplantje voor de deur als verrassing.
Ik werd trouwens ook blij van het bericht van een vriendin, dat ze zeer waarschijnlijk een appartement in Zutphen heeft gevonden. Ze woonde ook in Dieren en wil heel graag weg van de plek waar ze nu woont. Het blijft nog heel even spannend voor haar maar het klinkt hoopvol en ik hoop met haar mee! Fijne wendingen, ze kunnen er niet genoeg zijn.
Voor mijn eigen leven zijn het vaak dezelfde dingen in mijn verhalen, waar ik tevreden van word. Maar ik blijf ze delen, want ze blijven me blij maken, afleiden, troosten, soms ook trots maken en vaak heel rijk. En er zitten trouwens ook een paar nieuwe fijne dingen bij, ha! Komt ie: mijn tel-je-blijmakers-lijstje.
Hier werd ik blij van nummertje 1: ons dakterras
Een op en top genietplek is het. De foto bovenaan is ook van ons terras. ‘t is net een lekkere vakantie-relaxplek. We hebben er steeds meer zon en kunnen er dus al heel goed zitten. Ik word alleen al blij van de keukendeur nu weer lekker wagenwijd open hebben!
Het terras is op z’n allerfijnst (echt lekker) in de maanden maart t/m juni. Nu dus. Niet te heet, niet te koud, lekker gewoon. Ons buitenfeest is begonnen. Zien hoe alles langzaam uitkomt en heerlijk snoepen van het zonlicht, van een blij bakkie en van een lekkere lunch.
Over lunch gesproken: wel eens rookwortel gemaakt? Ik wel, ‘t is een aanrader (foto links). Zo maak je het op een simpele manier: kook p.p. 2 dunnere winterwortels gaar en doe ze dan (heel, niet gesneden) in een marinade van mayo, sojasaus, gerookt paprikapoeder, uienpoeder, beetje agavesiroop en pittige mosterd. Liefst een nachtje laten intrekken.
Besmeer een lekkere, dikke desem boterham met een mix van kwark (of mayo) met een toefje wasabi pasta. Bak de rookwortels (heel) in een koekenpan met royaal olijfolie. Leg de rookwortels even op een keukenpapiertje en daarna op de boterham. Dan nog een paar plakkies augurk erbij en je hebt een zalig, pittig, zoet en hartig hapje. En dat ga je dan dan bij voorkeur buiten in de zon opeten.
Wij voelden ons gisteren met deze lunch op ons dakterras als gasten bij een of ander lekker lunchtentje, yum!
Hier werd ik blij van nummertje 2: dierbare gast
We hadden maandag en dinsdag Sandro te logeren. Een heel goede vriend van Dejan. Ze kennen elkaar nog van de kunstopleiding in Belgrado, midden jaren 80. Sandro is Kroatisch en Dejan Servisch. Maar dat is pas zo, sinds na de oorlog daar in de jaren 90. Voor die tijd, toen zij dus samen op de opleiding zaten, waren ze gewoon allebei Joegoslaven. Ik hoor ze wel eens grappen maken naar elkaar over de situatie van nu. Dat kan ook heel goed, ze zijn heel warm bevriend met elkaar. Ik word blij van die twee. Van ze zo zien samen.
Sandro woont in Zagreb en moet zo nu en dan in Dusseldorf zijn voor kunstprojecten. Dan reist hij altijd even door naar ons in Nederland. Eerst in Amersfoort, in latere jaren naar Dieren en nu dus naar Nijmegen. Sandro was lyrisch over ons appartement en helemaal happy op het dakterras in de zon, daar steeds z’n peukje rokend.
Ik heb maandagavond pannenkoeken gebakken voor de guys. Pannenkoeken appel-kaas-spek (vega). Dat was leuk om te doen. Dejan en Sandro hebben 2 fijne dagen gehad weer en met z’n drieën hadden we ‘t ook heel leuk. We kunnen goed en vaak heel inspirerend kleppen met z’n drieën, in het Engels en heel korte zinnetjes in het ‘Joegoslavisch’.
Foto linksonder: Dejan op links, Sandro op rechts. De twee ‘Joegoslaven’ in de Nijmeegse zon.
We lieten Sandro het Goffertpark zien en ook dat viel flink in de smaak. En we lunchten bij Buuv. Buiten gelukkig. Binnen vind ik het daar wat minder comfi, maar het terras is echt fijn. Over park gesproken: Dejan en ik genoten vandaag ook weer even van een stukkie struinen door het Kronenburgerpark (foto’s boven en rechtsonder) onderweg naar het station (wij pakken richting stad graag even de bus). Prachtig park ook, mits de zon schijnt en alles vredig is. Het kan er ook stevig spoken, zoals Frank Boeijen zingt in zijn jaren 80 hit (Kronenburgpark). Boeijen was toen -en is nog steeds- een Nijmegenaar.
Hier werd ik blij van nummertje 3: buiten zijn
Niet alleen ikzelf wil veel buiten zijn, ook husband & hondenkind doet het erg goed. Wij zijn en blijven buitentipjes. Freek staat veel naar buiten te turen vanaf zijn uitkijkpost in huis. En hij heeft gisteren met 4 andere hondjes super lekker lang lopen rennen en spelen in het Goffertpark! Op een stukkie waar dat ook heel veilig kan. En als we hem dan even riepen, om zijn ‘terugkom motivatie’ te testen, keek ie in ‘t rond om te checken waar wij waren en kwam ie kwispelend en super blij onze kant op huppelen, zo lief! Een van de hondenmensen zei: “volgende keer nemen we een thermoskan koffie mee bij dit hondenfeestje”. Lijkt me een leuk plan. Freek blij, wij blij. En ik werd ook blij van de witte krokusjes in het park en van onze boswandeling gisteren (foto rechts).
Hier werd ik blij van nummertje 4: nieuwe schoenen enzo
Ik koop niet zo heel vaak nieuwe schoenen maar word er wel altijd blij van. Vandaag waren we er speciaal voor in de binnenstad. En guess what, in de eerste de beste shop was ‘t raak met de eerste de beste schoen die ik paste. Dat is voor mijn nogal lompe voeten heel ongebruikelijk! Dejan is mijn personal shopping assistent, ha! Die heeft veel gevoel voor wat leuk is, wat klopt en ja, ook wat hip is kennelijk. Want hij pakte bij Nelson deze ‘loafer’ tevoorschijn, zei “die is voor mijn meisje”. Ik dacht: huh? Die?! Ik vond het een schoen voor een Jehova’s getuige dame aan de deur. Maar toen ik ze aantrok, zat het wel heel erg fijn. En toen ik in de spiegel keek, met mijn King Louie bloemenjurkje erboven, klopte het wonderlijk genoeg dan toch wel. De verkoopmeneer, eentje met een uber hip en kunstig snorretje, zoiets:
Anyway. De verkoper met de snor zei: “Die schoenen staan je erg leuk en ze zijn heel hot nu. Mooi met je jurk en jas en super hip met baggy trousers”. Baggy wattes?! Aardappelzakken dus. Heeeuuul erg lompe broeken. Dat ga ik niet doen, maar ik heb wel meteen een paar panty’s gekocht in guitige kleurtjes, voor bij mijn jurken (foto rechts). Samen met die nieuwe ‘tante Bep schoenen’ van me, word ik wel vrolijk van mijn voorjaars look. En dat, dankzij mijn lieve husband slash stylist.
Ik kocht ook nog een fijn plantje bij Dille & Kamille en maakte meteen maar een lief plantenhoekje erbij (foto midden). En we deden een koffietje met croissantje op Plein 44 met z’n hoge, nieuwe gebouwen. Dat hebben ze toch wel redelijk leuk gedaan daar (links). We zijn flink de toerist in eigen stad aan het uithangen door allerlei horecaplekjes uit te proberen. Een fijne middag was ‘t.
Dat was ‘m voor vandaag. Laten we liefdevolle gedachten sturen naar Oekraïne. En geld en hulp. Vluchtelingenwerk geeft goed overzicht over wat er gedaan kan worden. Kijk maar hier.
Tot later.
Kiki