Deze keer een bericht van Dejan
12 jaar getrouwd zijn wij vandaag. Ik heb er een bericht over geschreven aan de hand van een leuk gesprekje dat Kiki en ik hadden. Kiki heeft het voor mij vertaald, maar het is mijn eigen verhaal.
Dat lepeltje lepeltje van bovenaan (dat ik maakte voor dit bericht) staat voor ons voor veel meer dan wat het eigenlijk betekent. Kiki en ik zijn een sterke eenheid, dat bedoel ik er vooral mee. En het plaatje staat ook voor samen koken, iets dat we al zo lang leuk vinden, waar zelfs een kookproject uit voortkwam dat we eerst samen deden en Kiki later alleen. En het staat symbool voor het feit dat we van het avondeten elke dag iets fijns maken en er goed voor gaan zitten. Feitelijk geldt dat alles langer dan 12 jaar natuurlijk, we zijn alweer 14 jaar bij elkaar.
Wat ik het mooiste / fijnste moment vind, tot nu toe…
Ik dacht daar over na en vind het moeilijk om te kiezen.
Het klinkt wat cheesy en cliché maar elke dag heeft een mooiste moment durf ik te zeggen. Dat is de kracht van ons samenzijn en hoe wij het leven doen, dat elke dag speciaal is. Misschien komt dat wel doordat wij de lat lager (moesten) leggen vanwege medische problemen. Dan worden de kleine dingen specialer en krijg je er meer oog voor. Wij hebben geen hoge verwachtingen, hoeven geen spectaculaire wendingen, streven niet (meer) naar een carrière, hoeven niet aan allerlei gangbare eisen te voldoen van onszelf. We volgen onze creatieve ideeën en proberen daar het beste van te maken. En we staan stil bij de kleine mooie dingen. Dat compenseert een hoop voor de grotere obstakels in het (ons) leven. Eigenlijk hebben wij een heel mindful leven.
Oke, een van de mooiste momenten is voor mij toch steeds weer als Kiki en ik onze roots opzoeken. In Molenhoek (bij Nijmegen) waar Kiki is geboren, in Belgrado waar ik ben geboren. En in Zeeland, waar een deel van mijn jeugd zich afspeelde omdat mijn Servische tante met mijn Nederlandse oom in Zeeland woonde, en ik in de vakanties kwam logeren. Teruggaan naar die plekken en elkaar laten zien waar we speelden, welke dingen we daar meemaakten, is elke keer weer fijn. Dat klinkt alsof we al stokoud zijn, dat zijn we natuurlijk niet. Maar wel al oud genoeg om je kindertijd nu met meer afstand en waardering te zien.
Het allermooiste moment was voor mij trouwens niet onze trouwdag, zoals ze zo vaak zeggen. Voor Kiki ook niet geloof ik. Het was een veel te hectische, overweldigende dag om dat als allermooiste moment te zien, we beleefden het in een roes, zoveel was het. Het was wel een unieke prachtdag en dat zal altijd zo blijven voelen. Bijzonder om het zo gevierd te hebben. Maar de mooiste momenten, dat zijn andere dan ons trouwfeest.
Freek voor het eerst ontmoeten was memorabel, hoopvol en intens lief.
Dat we ’s nachts een besneeuwd bos in liepen in Dieren, was magisch.
De bijzondere momenten in ons nieuwe huis: zonsondergangen, het uitzicht, dieren zien en horen, ondanks de stad. Ook momenten om nooit te vergeten. Ik hoop dat we er nog heel veel van mogen meemaken.
Maar het allermooiste moment is voor mij toch wel het moment dat Kiki ons samen een eerlijke kans gaf. Na onze eerste, bijzondere ontmoeting, kreeg Kiki last van cold feet. Ze durfde niet (‘bindingsangst ‘). Gestimuleerd door een vriend die de glans in haar ogen zag als ze over mij sprak, durfde ze na een tijdje een 2e ontmoeting -en een verbinding met mij- toch aan. Voor mij het allermooiste moment omdat het mijn -en ons- leven een drastische, mooie wending heeft gegeven.
Het moeilijkste moment tot nu toe?
Het moeilijkste moment in die 12 jaar vond ik de dood van onze hond Dirk. Niet te doen! Het waren dagen waarop we alleen maar op ‘stand overleven’ stonden, zoveel verdriet gaf het. Sowieso is de dood van huisdieren heel erg heftig. De keerzijde van de medaille, het is een hoge prijs die we ‘betalen’. Een prijs het wel absoluut waard is.
Daarnaast heeft de ziekte en dood van mijn schoonvader ook erg veel indruk op mij gemaakt. Kiki en ik waren daar nauw bij betrokken, het was een intense en ook vredige en bijzondere periode.
Het engste moment vond ik de 2e operatie in Kiki’s hoofd. De eerste operatie in Radboud was een nachtmerrie vond ik. Het duurde veel langer dan verwacht doordat zo’n beetje alles tegenzat tijdens de operatie. Pas uren later dan verwacht, werd ik gebeld door de neurochirurg. Dat er moeilijkheden waren bij de operatie en het daardoor allemaal zo lang duurde, maar dat Kiki oke was.
De operatie had vervolgens niet eens echt geholpen, dat was heftig.
Toen Kiki ruim een jaar later bij de herkansing in Tilburg om 8 uur naar de OK ging en ik niet wist hoe laat ik haar op de IC zou terugzien, was ik erg bang. Ik ging naar de dichtsbijzijnde kerk om een kaarsje aan te steken. Een priester die de kerk net opende, vroeg of hij iets kon betekenen voor mij. Ik legde de situatie uit en de priester zei: ‘Laten we dan samen bidden voor Kiki en de operatie’. En alhoewel ik niet gelovig ben, heb ik toch met hem staan bidden. De operatie verliep probleemloos, snel en met veel succes.
Het gekste moment
Dat heeft dan wel met ons trouwen te maken. Nadat ik tijdens onze vakantie in Londen in een chique restaurant op mijn knieën ging voor Kiki, zag zij de ernst van de situatie totaal niet in en dacht dat ik een grap maakte. De ober stond een eindje verderop met een glas champagne met een ring te wachten op een signaal dat hij dat mocht komen brengen, als ze ‘ja’ gezegd zou hebben. Maar alles dat Kiki zei -grinnikte- was ‘Mafkees, ga toch zitten joh’. Mijn timing was fout, daar zal ik niet over uitwijden. Maar ik bleek ook een tikkie te ouderwets romantisch ingesteld te zijn.
Dat bleek ook weer bij mijn 2e poging, een half jaar later. We waren uit eten met Kiki’s familie om de verjaardag van haar vader te vieren. Kiki werd van de tafel weggelokt, zodat ik papa Wim om haar hand kon vragen. Dat wilde ik die dag doen, en dan zou ik Kiki 2 dagen later tijdens een dagje weg ten huwelijk vragen. Maar wat mij in Londen met zijn dochter overkwam, gebeurde me nu opnieuw, dan met papa Wim. Hij begon na mijn keurig nette verzoek om de hand van zijn dochter, royaal te grinniken. En toen Kiki terugkwam aan tafel, verpestte hij mijn hele plan (per ongeluk uiteraard!) door te zeggen ‘Nou Kiek, voor een fles wijn en een konijn is de deal rond hoor, hij mag je hebben, haha!’
Kiki’s familie probeerde het nog te redden door hem signalen te geven. Het was niet de bedoeling dat Kiki ervan wist, ik wilde haar tijdens ons speciale dagje uit pas vragen. Maar ik besefte toen: dit gaat me niet lukken zo. Kennelijk moet ik mijn aanzoek anders (= droger) aanpakken. Dus ik ging naast Kiki zitten, en schreeuwde (het was erg lawaaierig in het restaurant), terwijl Kiki en haar vader nog zaten na te giechelen om ‘grapjas Dejan’: ‘I really really mean it, will you marry me?!!!’.
Hehe, eindelijk had ik contact met planeet Reckman. Ze keek me verschrikt aan, haar grinnik gezicht veranderde in een lieve big smile en ze zei (eindelijk!) ‘tuurlijk wil ik dat!’.
En nu zijn we dan alweer 12 jaar getrouwd. Over een half jaar vieren we een klein feest, want 12,5 jaar echt vieren, dat hoort er een beetje bij. Vandaag genieten we van een feestelijke tafel, wat lekkers van de bakker en een aantal hapjes van een wijnbar die ook allerlei lekkers bezorgt en ons straks een feestmaaltje brengt. La Belle Excuse, heet de wijnbar. En als er een dag is dat we een ‘very belle excuse’ hebben voor mooie hapjes, is het wel vandaag.
Vier het leven, vier de liefde,
CHEERS!
Dejan.
Festive table then…
…and now
